«قصهٔ موهوم»

در هوای خاطراتِت بی هوا مستی کشیدم
اون قَدَر غرق تو بودم جز تو من چیزی ندیدم

آسمون بی نگارم با تو از پروانه پر شد
من کنارت خامم اما سوز عشقت هم چشیدم

راستی پروانه هارو راست می ...

گویند که پایان ره تیره چراغست
لیکن ره این عشق عیان تیره و تارست

از سوزِ قلم وز دلِ چاکم ‌تو بیندیش
پستوی دل ‌عاشق درگشته چه‌ها‌هست

بر منزل یاران به طوافیم و طوافش
تَریاگ دلِ غمگِن س...

درد دارد پَسِ عمری که ندانی تو منم
سخت شد بار دگر گفتن حرف قلمم

غصه هم قافیه‌ی قصه‌ی عمرم شده است
بغض هم وزنه‌ی موزون دو بیتم شده است

از غزل های نگفته همه مو گشته سپید
جان من باز تو آی و بدهم فصل ام...

لاله در کنج اتاقم شده خشکیده دگر
سرخی اش داده ز دست و سیه او گشته ز سر

لاله ! پاییز وجودم زده از ریشهْ سرت
راه آزادگی من شده خشکیده تنت

لاله ! دیگر ز تماشای تو من سرد شدم
لاله ! از بوی ...

خیره بر آبی بیتا به تلاطم محبوس
باد هم دست نوازشگر خود زد به سرم

آسمان غرقه به دریا و افق کرده سقوط
ایستاده به چنین صحنه‌ی‌ زیبا نِگرم

دورِ از همهمه ها محو هیاهوی سکوت
گم به کوی سر خود بودم و شعری ب...