ـــــــ
● نقاشی پوپوف لئونید لئونیدوویچ (1920-1976) ، ذوب شدن
منبع : طوطی مگ
...............................

✓ غیاب انسان ↫ در تصویر و روایتی که بیشتر سر به بیرون دارد تا سر به تو.

✓ آن قدر که از بیرون خانه خبر داریم ↫ از درون خانه بی خبریم.

 ✓ برف های پاخورده ↫ نگاه ما را به درخت هایی لخت و کج می رسانند؛ ↫ به شاخه های در هم فرو رفته اما برف ناگرفته.

✓ اندکی از روایت ↫ محو و دور است ↫ پشت شیشه های ناشفاف خانه. ↫ همان شیشه های ناشفاف که با برف ها همدست و هم داستانند  ↫ در غارت ته مانده ی رنگ های سبز و بی رونق.

✓ به نظر، برف زودترین خرده روایتی است که به چشم می آید، هر چند که آغاز تصویر با برف نیست.
✓ گویا برف، زودتر از خانه دهن گشوده است که از غیاب انسان بگوید؛ از انسانی که انگار در رد پای خویش بلعیده شده است.

✓ آیا این درِ گشوده و ثبت این ردّ پا در برف، در پی این است که غیبت انسان را تا آخرین قطره بفشارد و بچلاند؟ همان «غیبتی» که خود، نوع مشکوک و خاصی از «حضور» به شمار می رود! به قول #یدالله_رویایی «این که نباشیم، شکل دیگری از بودن است.»

✓ شاید که انسان غایب، رفته است زمستانِ خانه اش را به زمستانِ بیرون خانه اش ببخشد و یا آن را گم کند.

▣ #احمد_آذرکمان
یازده بهمن ٩٩
فشافویه