دلم چو نوح ،ز دردی هزار ساله بسوخت
ز داغ مرگ جوانان به باغ لاله بسوخت
چو شمع،شمع وجودم بسوخت در شب عمر
به آشیانه،چو مهتاب بین هاله بسوخت
چو آه دم به دم از دل به روی جام نشست
ز سوز آه به ناگه، می و پیاله بسوخت
در عمق چاه جدایی ،دلم چو یوسف مصر
همین که آه بر آورد،چاه ز ناله بسوخت
ز هرم اشک روان گشته از دو چشم ترم
شبی به باغ خیالم ،چراغ ژاله بسوخت
به وقت شعر نوشتن ،ز آه اینهمه داغ
حرارتی زد و این شعر و آن مقاله بسوخت
سروده شده در 1 دیماه سال 1377
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 3
امیر عاجلو 28 خرداد 1399 23:17
درود بزرگوار ا
کرم عرب عامری 29 خرداد 1399 03:30
دکتر کیوان محب خسروی 05 تیر 1399 20:58
آفرین