دریغ فصل جوانی و روز گار امید
که این غزال گریزان ز دست من برمید
شدم به کشتی ی امید با خیال وصال
به بحر عشق روان و به ساحلی نرسید
دلم چو بلبل مستی به عشق دیدن گل
ز لانه پر زد و اما گلی به شاخه ندید
از این کتاب کهنسال جاودانه ی عشق
کسی بجز غم و هجران حکایتی نشنید
کنون که از غم و هجران چو شمع می سوزم
به زیر بار فراقش قدم چو لاله خمید
بسوخت قلب شقایق به زخم و داغ دلم
چو دید شبنم چشمم مثال ژاله چکید
من این حکایت بی انتهای تنهایی
به اشک چشم نوشتم به یادگار؛وحید؛
سروده شده در شب دوشنبه
25 آذرماه سال 77
تعداد آرا : 4 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 01 تیر 1399 08:59
لطیف و دلنشین
منصور آفرید 01 تیر 1399 09:50
درود ها بر شما جناب گندم کار با سروده های زیبایتان
ولی اله بایبوردی 01 تیر 1399 11:04
اشک چشمانتان ماندگار
هر چند که به پای خزان عمر ریخته شده باشد...
دستمریزاد
غزلی شیوا
دکتر کیوان محب خسروی 06 تیر 1399 20:12
زیبا است احسنت