آهنگ زمان

بگذار یک دل سیر
نرم و آرام
به آهنگِ زمان گوش کنم
بگذار یک دل سیر
به تماشای تصاویرِ زمان بنشینم
بگذار با دقّت
از همان راه که بازآمده ام برگردم
سر به زیر و جویا
چشم بر خاک و زمین
مثل آنی که پیِ گمشده ای می گردد
ممکن است تکّه ای از آرزوی گمشده ام
لای خاکسترِ آمال جوانی باشد
بگذار برگردم
شاید آن گوی بلورین
به کناری ، جایی
پشتِ دیوار امیدی ،
پیشِ یک عابدِ پیر
زیرِ یک پشتۀ خاری مانده
بگذار خوب ببینم چه شده
به گمانم این خاک
ای چنین خشک نبود
شاید این خاک اگر خشکیده
حاصلِ خستگی وخون دلِ باران است
یا ریاکاری آن رود
که از روزِ ازل آب نداشت
بگذار برگردم
شاید پیدا بشود سکۀ دوریالی من
سکه ای که همۀ ثروت من بود و
منِ ساده دل آن را دادم
پای یک آب نباتِ چوبی
بگذار یک دل سیر
با سر و موی سپید
بی نیاز ازعینک
به تهِ چشم زمان خیره شوم
تا ببینم سرِ این خط و خطوط
روی پیشانی من
به کجاهای حقیقت وصل است
تا ببینم مگر آن روز که من زاده شدم
آسمان بسترِ صد کوکب و خورشید نبود؟
آسمان هست هنوز
همچنان آبی و شاداب و جوان
ولی آن کودک خوش باورِ معصوم
دگر پیر شده!
نکند چهرۀ خورشید چروک افتاده
نکند ماه به دنبال عصا می گردد
نکند پای زمین می لنگد؟
بگذار یک دل سیر
چشم درچشم حقیقت باشم
بگذار با حسرت
مستِ دامان طبیعت باشم
شاهدِ کوه و زمینی باشم
که صحیح و سالم
همچنان پا برجا ست
و زمین داری که
عمر خود را به تقلا گذراند
سال ها پیش به خوابِ ابدی پیوسته
و نگاهش امروز
نقش بر سنگِ سیاهی است
درآن نزدیکی
بگذار یک دل سیر
عاری از رنگ و ریا
دست در دستِ دلم
درفرایندِ زمان خواب رَوَم
و تمامِ فکرم
طمعِ گربه به آن جوجۀ زردی باشد
که به جیک جیک نحیفش ، هردم
ساعت قلبِ مرا کوک
به نرمی می کرد
بگذار باز به آن مدرسه ای برگردم
که غم و همِّ معلّم هایش
حینِ تدریس ریاضی حتی
حاصل جمعِ حقوقِ سرِ هرماه نبود
بگذار بارِ دگر،
با همان سادگی کودکی ام برخیزم
و ببینم دستی که پر از مهر
و دائم باز است
حس کنم گرمیِ نجوای خوش آهنگی را
که هماره ز درازی شب و
چشمِ بی خواب خودش
شاکی بود

ایمیل مقصد