خالقِ چِشم و گُوش و زَبان

الله البَصیرُ بِالعباد:

تکه گوشتی اندی مویرگ قطره آب
کردی چِشمم در تنم ای دُرِ ناب
کل عالم ها شوند جمع در کنار
ناتوان اند خلق چشمی ای نگار
لنزِ دوربینی که نزدیکتر زِ تو
کی توان دارد ببیند غیرِ تو
آنکسی که قدرت انکار توست
اختیار دارند کسانکه اذن توست
گر نبود اذن خیارت بر کسی
کی توانا بود کسی بر ناکسی
قادری مطلق چو تو امرش یقین
هم حکیما هم علیما هم متین

الله السمیع علیم:

چند گرم غضروفِ پهن موج دار
لاله ای آویز به آن غضروفِ خوار
با ی سوراخی که آخر پرده ای
منسجم کردی و هدیه بنده ای
گوش نام دارد که حکم رب خویش
کردی منشور شنیدن خلقِ خویش
کل مخلوقات عالم جمع شوند
کی سپاسند رحمتت عمر خم شوند
گوش خجالت کش که ناحق میشنوی
حق پدیدار گشتی باید حق شوی
گر شنیدی حق و ناحق گوش کن
نشنو ناحق حق شنو حق نوش کن


وَیلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ


گوشت لخت و سرخی را کردی زبان
تا بیان گوئیم سخن هایی با آن
شکل هم دادی به انسان ها یقین
اما گوناگون سخن ها شد زمین
عده ای هندی گروهی چینی اند
قومی عبری قوم فارس ایرانی اند
پشتوها افغان عرب ها در عراق
انگلیسی و فرانسه گرم و داغ
لهجه های مختلف کردی پدید
از ی تکه گوشت نرم زخم شدید
میرسد بر گوشت و پوست و استخوان
گاهی با چرخش زبان جنگ است جهان
تکه گوشتی صاحبش گاهی به دار
اکثر اوقات زرنگ باشی به یار
میرساند این زبان انسان کجا
گاهی اوج آسمان گاهی فنا
بیشترین دار مکافات بشر
شد زبانش صاحبش را دردسر
پس مواظب باشید ای اهل زمین
با زبان گوهرشوی یا پست ترین


۶شهریور ۱۴۰۱/ طبیب حافظ کریمی (لسان الحال)

ایمیل مقصد