مخمورم و دل شادم و هم مستم و مدهوش
از باده ی جوشانِ خروشانِ شبِ دوش
سقای ولا ساغرِ می داده چه دلکش
از جرعه ی آن باده منم بی خود و بیهوش
با وجد و سماع آمده روحم به تنِ خویش
از شادی و عشرت همه غم هاست فراموش
آن ساقی میخانه ز خمخانه بر آمد
با جامِ بلورین وخمِ باده ی پر جوش
ای اهل ولا شاه ولایت شده پیدا
آید ز سما نغمه ی دلجو تو نما گوش
از کعبه حق شیر خدا گشته نمایان
بگرفته علی را شهِ کونین در آغوش
بر ماه رخش بوسه فراوان زند از شوق
محبوب خدا میر رُسُل شاه قبا پوش
از پیرِ خراباتِ مغان جرعه ی می گیر
سامع ز وفا باده ی والای ولا نوش
سه شنبه ۲۶-جدی -۱۴۰۲
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 27 دی 1402 22:49
درود بر شما
فرامرز عبداله پور 30 دی 1402 17:09
درود زیبا ودلنشین سروده اید
⚘⚘⚘⚘
زنده باشید به مهر
محمد علی رضا پور 30 دی 1402 21:11
سلام و درود سید
محمد علی رضا پور 30 دی 1402 21:11
سلام و درود و عرض ادب،
فرا رسیدن ماه بهمن و زادروز شعر سروش،
بر شما فرهیخته ی گرانقدر،
خجسته باد!
در پناه خدا بهترین ها نصیب تان