درد و دل

خداوندا توئی باران
توئی رحمت در این حیران

در این دنیا مرا سامان
تو را بینم تو ای آبان‌

در این گیتی پر از دردها
توئی مرحم به این زخم ها

چه دردها را که محو کردی
چه زخم هائی که سر بستی

به شوقت دل چه بی تاب است
نفس در سینه زندان است

که حبس باشد به اسمت دم
حرام باشد کنم بازدم

شراب خوارم به دینت باز
که برگردم به آن آغاز

که بینم روی آن یارم
که روز شد شب شب تارم

چنان در فکرم این رویا
قلم بر دست نویسم یا

که سر بر چاه کنم پیکر
به تکرار ز آن علی حیدر

چه در سر یا که دل باشد
خبر هائی که درد باشد

به هر کس گفتم آن یا رب
که زد بر جان چنان عقرب

که من ایرانی و الاَصلَم
که با اعراب چنان هستم

در این دنیا ز این گیتی
شرابی نیست همه مستی

که صحبت بر به ذاتش نیست
ندانی یار که مطلب چیست

چه پستی ها که از ما نیست
از آن اول که تو خالیست

چنان بار سفر بستم
که یا رب من تهی هستم

کمک باش بر من ویران
که دستم گیر تو ای مَنّان

به این راهم توان باشد
که این جان در تنم باشد

که این جام را بگیرم دست
زنم راهی که تا چشم هست

چنان نیست و خمار باشم
به سمتی چون که یار باشم

کدام یار آنقَدَر عاشق
که حافظ هست و هم رازق

بسویش دستی گرد آری
رهت مستی و عرفانی

به دنیایی دگر چشمت
که این دنیا شود حشمت

دگرگونی که دم فعال
نپرس جانا چه شد احوال

تو را گویم مسیرت باز
به هر نوری کن آن دل باز

چنان اشکی به یادت باز
زنم فریاد درونم ساز

من و تو آن یکی هستیم
که هر دو در یکی هستیم

تو از رگ ها به من نزدیک
تو آن نوری به هر تاریک

من آن گمگشته ی راهم
که دارائم به یک جانم

گر فدا کنم این جان
نباشد بر تو هیچ جبران

کدام عاقل تو را جوید
در این عشقها تو را بوید

در این عشق مانعی باشد
که فانی این جهان باشد

چنان سردرگمند ویران
چه آن بدها چه آن شیران

چه خوب هائی که بد باشند
چه بدهائی که نور باشند

در این گیتی هماهنگی
چنان پوچ و چنان گیجی

که عقل آن درک نمی‌گیرد
بسا فهمی که دل گیرد

تو آن عاقل تو آن بالغ
تو آن شهد گلی فارغ

به عشقت یار چنان مستم
به هر کویی نشان بستم

که هرکس خاطری دارد
نشانی سوی عشق دارد

مرا تکمیل کند زین عقل
که آن قلب می‌زند هی تبل

به هر کس راهمان را شد
سوالی بَدوِ رویت شد

به این دل رحم کند آنی
که کَند از جا ز در آنی

من آن دیده به رویت نیست
گر توانم بر توانت نیست

تو را هستی که طاقت داد
درود شیری ز جانت داد

کلامِ بحث و هر مطلب
توئی کامل ز هر صحبت

تو را دانای عالم باد
تو آن ماهی که شب سو داد

که سامان عاشق بویت
ببوست دست و آن رویت

بداند درد،فراغ،دوری
تامل نیست به این کوری

مرا آگاه ز آن هستی
تمامم پوچ و این پوچی

که این ره پر ز این چاله
گذشت جانم به چند ساله

که ای جان،جان به جانم شد
که جانم وصل جانت شد

مرا دریاب سیه بارم
به قدر کوه گنه کارم

که هر انسان بنی آدم
که از حال و بدان آدم

کسی بر تر ز اعمالم
به،از خوبی،از آن بارم

نبودش غافل و نادان
به هر کاری که حت پیمان

همه از دست به باد رفت باد
به هر تاوان که جانم داد

به هر آزمون خطایم شد
به لب،دندان فشارم شد

الهی راه گشایش باد
منم مستت نجاتم باد

ایمیل مقصد