مـانــده ام درمـانــده و درگیــر افـکارخـودم
می زنــم پرسه در این رویای تب دار خودم
مثــل یک گمگشتـه ام ، غرق عذابی بیـکران
خستــه از ایـن طالع نحس و نگونسـار خـودم
می سرایــم این غزل را در پریشان حالی ام
تـا شـود غم نـامه ی ســودای غمبــار خودم
خلسه ی بی انتها ، هذیان و اشکِ بی کسی
مات و سرگردان شدم در دودِ سیـگار خودم
فکر یک پایـانِ تلخ و یک قصیـده رنـج و درد
پس به گورم می بــرم این گنجِ اسرار خودم
* لیلی اله یاری *
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 4
علیرضا خسروی 11 خرداد 1395 01:31
احسنت...
درودها بانوی گرامی
لیلی اله یاری 15 خرداد 1395 19:11
سپاسگزارم دوست گرامی ، لطف دارید .
حمیدرضا عبدلی 11 خرداد 1395 06:49
با درود بانو بسیار عالی
لیلی اله یاری 15 خرداد 1395 19:12
درود متقابل شاعر گرامی ، لطف دارید .