هیچوقت در "به رویم" بازنکردی... دلتنگ شدم ودلتنگ نشدی "فردا " که رفتم تو ندیدی مرا برایم دلتنگی نکن که دگر راه برگشت نیست خواه گریه کنی ... یا که دنبالم کنی خورده گیری کنی که دورتر شدم در واپسین دمِ ...

آمدنت .درخت را وسوسه شکوفه دادن می کند فصل را وسوسه عوض شدن و بهار را راهیِ دیار من آمدنت هوا را نو می کند.

اینکه چرا تو را دوست دارم نمی‌دانم. اما تو را چراهر روز بیشتر دوست میدارم میدانم، زیرا که تو آخرین کسی هستی که می‌توانم دوستش بدارم...

من من من در نقطه‌ی نونِ واژه‌ی‌ من حسی‌هست که‌ فقط‌ می‌خواهد مرا با عطرِ گل نرگس مست به‌ یغما‌ ببرد‌ محور پیدایش کل زمان یک زمین ، یک هوا ، آسمان من‌م اینک بهار؟...

نه... نه ، نمی‌توانم باور کنم که این شهر شهر من باشد شهر من شهر گل های شقایق و دل های عاشق است شهر من جایی برای زمین خوردن ندارد شهر من شهری‌ست به لطافت پوست شب که . . باران لطافت ...

قلبی‌ که، برای نجات بشریت نتپد...، در رگهای جریان دارد خونِ ابلیس...،!! محمد علی دهقانی کروکی ۳ شهریور ۹۳ هامبورگ #م_بهنام...

من از زلال غم آلود مهتاب از دشت بیکران سکوت آیا به روشنایی خواهم رسید ؟ . . شب در حصارهای بلند سنگی خشم در عمیق خویش به بندم کشیده است . . دورم ز مهربانی روزهای خوب نشنیده ام صدای گرم نوازشی نشنیده ا...

چه غریب است نفسهای من اینک در آن شهر که نفسهای تو در باور آن گم شده است حسن سهرابی

بس که بِخیه خورد زخمِ زندگی دردها ناکار شدند و دستِ بخیه ها دریده تر ✍رجبعلی باقری #سپکو_بخیه

در این سرمای سوزان کنج اتاق در سکوتی مطلق بیدار مانده ام درد سختی چشم هایم را بیدار نگه داشت تمام وجودم را تر س فرا گرفت گوش هایم هر از چند گاهی به یاد شُر شُر ناودان درد اشک می کشد بی تابی می...

https://s2.uupload.ir/files/۲۰۲۳۰۲۱۴_۲۰۵۶۰۴_msy0.jpg یک ثانیه اشک از صدایی که در واژه ها می رقصد لال می شود از سکوت! انگار زخمی جای خون را در فکرِ یک نفر گم کرده باشد، این بار تمام شعرهایم را ...

آتش کبود چشمانت که به تاریکیِ شب هایم شعله می کشد تمامِ پهنای پریروزم را بر آتش دل دادگی ام می گیرانَد ✍رجبعلی باقری #سپکو_آتش...

"تصویر لبخندت" نگاهم را بسته ام بر تصویر لبخندت و کشف صورت هامان. آن سوی پنجره هوا پر است که از صبح یک ریز می بارم! می خواهم چیزی بنویسم کوتاه، پس بلند می شوم به وقت قامت خورشید، تا در سینه ی من چکا...

آنگاه که در خود و خانه تنها می شوم سرگردانی در کویر سکوت را مانم که فقط بتو می اندیشد به لبخند مهربانانه ات به نگاه نوازشگرانه ات بناگاه درین سکوت دوست داشتنی در این رویای شیرین ...

حسی دارم از حضور سکوت تلخ. سکوتی که شکستن را تمرین میکند. بهارانم را تجربه یی از زیستن نیست و دردم را گلوی پاره فریاد میزند حاشا که هنوز زنده ام. ...

شربتی تلخ خوراندند مرا من و شیرینی روزگاریست گم شده ایم..‌!

می ترسم از دردهایی که ماندگارند دردهایی که ریشه دارند می ترسم رشد کنند بپیچند بر جانم...!

در پسِ این زندگی چه تجارتی پنهان است که اینگونه، روی گهواره ی زمین نوزادها با دهانی گِل بسته، یخ می زنند؟! و چرا سقفِ خانه ناگهان، سفره ی مرگ میشود... در کاشانه ای، که شبهای زیادی در آن ماه را د...

مردم درین حجم بی پایان سنگ و خاک میان مردگان خاموش و بی یار هست زنده ای شاهد احوال در شهر خالی از نور و شادی در این ویرانه مسکن بلاخیز هست شنوا گوشی یا حزین آوایی دست کمکی یا ناکوک سازی امید به فرجام...

ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭا ﺑﻪ ﺭﻭﻳﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭا ﻧﺒﻴﻨﻢ اﻱ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻄ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭا ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ...