کاش ! باغچه ی کودکی ام را بیل می زدم
و اکسیر درخت کهنسال را بر آمدن های نیامده ، می تازاندم
آنجا که صداهای گنگ ، آستین معرفت شان را بالا می زنند
و مغزهای زنگ آلود ، آینه ی دورویی شان را به دیوار می کو...

آسمان
مستِ ترانه می شود ، شبنمِ عیشِ آسمان
خانه به خانه می شود ، کوکبِ جان فَزای او
شانه ی کَهربای دل ، اَر سِپَرِ بلا کنیم
جامِ هوی نمی شود ، صولتِ بی وفای او
گَر تبِ انتظار را ، غمزه ی جان به سر کند...

رویای تکراری

من از دنیای ماندن های تکراری و رفتن های پوشالی نمی ترسم

من از اِعجازِ شب های سکوت و حسرتِ دریای طوفانی نمی ترسم

مرا در ساحتِ بارانی اَم پروازها ، باید

که من از خلوتِ رویای عاری از مَه...

سراب
هوای خسته ی طوفانی اَم را تا اَبَد تقدیمِ جان کردم
دل از دیباچه ی تشویش ها برداشتم ، با خود عِنان کردم
سکوتِ رخش هم در رزمگاهِ وانفس ها ، بی ثمر اُفتاد
چون از آغاز تا اَنجامِ خود را کُشتَم و خرجِ...

باران

دلا ! با گریه ی مستانه ی باران ، چه خواهی کرد ؟!

زِ سوزِ خاطراتِ مانده بر خاکسترِ جانان ، چه خواهی کرد ؟!

تو از آرامشِ آن کوهِ ویران ، قصّه ها گفتی

شب است و آسمانِ دل ، پُر از نجوای بی پایا...