در سکوت خود نشستم، آه را در سینه دارم
من سرا پا درد هستم، اشک را به دیده دارم

در سکوت خود شکستم، نقش یار در سینه ام
نقشی از هجر و فراقش در دلم با غُصه دارم

در سکوتی همره بغض گلو مانده، چو رازی
نیست ...

خنده بر لب داری و بر ما عنایت می کنی
با نسیم صبحگاه، گاهی رفاقت می کنی

عِطر تو در جان ما صحبت ز جانان می کند
بی خبر از آنِ خود دائم شکایت می کنی

گیسوانت را بدست باد بسپار ای صنم
معجزه میبینی و آنگاه...

دیوانه منم، عاشق و مجنون شده بودم
لیلی به کجا بود! که من جان شده بودم

در حال و هوای دل خود، منتظر عشق
برگی ز ادب، شاخه ی بوستان شده بودم

فرهاد صفت بودم و در عشق قلندر
شیرین که ندیدم! ز چه رو آن شده...

در دیار هِگمتان، عشقی به جانم افتاد
مَست رویش شدم و جانی به جانم افتاد

دلبرم دلبریش را، به دل ما که بدید
نقش طاووس زد و حجله بکامم افتاد

مه رُخی بود چه خوش رنگ و لعاب
کُنیه ای داشت، که اینگونه بنامم...

می نویسم چند بیتی من، تو را
بیت اول، از نگاه و از صدا

از نگاهت من بگویم معجزه
چشم و ابرویی بدینسان از خدا

در صدایت موجی از آرامش است
کز درون گشتم به آن من مبتلا

بیت دوم، قوس صورت با لبت
من چه گویم ...