عزیز هستی من ، عصیر میوۀ تن
تویی مشامِ مرا، به سانِ مُشکِ خُتن
من از نژادِ توام ، تو از تبارِ منی
من آب و خاک توام ، تو برگ و بار منی
بنای رامش من ، به روی پایهٔ توست
نشاط باطنم از، سخای سایهٔ توست
تو...

این همه ناز می کنی، تا که بگویی برترم
من که دگر نازِ تو را به ارزنی نمی خرم
سازِ دوگانه می زنی تا به هدف زنی ولی
قصۀ افسونِ تو را ، موی به موی ازبرم
دربرِ تیغِ ناکسی ، تابِ دوباره ام کجاست
زخم فریب را...

ما در اوانِ فصلِ جوانی تلف شدیم
در گرد و خاکِ خانه تکانی تلف شدیم
وقتی به سازِ شاد و نشاطی نیاز بود
ما، در هوای مرثیه خوانی تلف شدیم
وقتی که در عمل بِنَهادیم سر به کف
با وعده ...

عشق ، شاید حسّ یک طعمِ غریب
در دهانِ آشنای زندگی ،
یک مسیر تازه و
بسیار شورانگیز و زیبا
در دوراهیِ سراب و آب باشد
عشق ، شاید حسِ افتادن
میان توده ای از ابرها
در خواب باشد
عشق ، مانندِ تنفّس در ...

در این گذارِ گمشده
در این راهِ پر غبار
در این کویرِ خسته و زخمی
ز تیغ و خار
درجنگِ بی سرانجامِ نَفَس
با سکوتِ محض
در کنج زندگی
در آغوشِ یک قفس
من عاشقانه
شکاف های باورم را
خودم بخیه می کنم
من ...