لب هایم
آلزایمر گرفته و
لبخند را فراموش کرده اند
دستهایم
همچون سینه گیتارام یخ بسته اند
این خیره ماندن ها به ساعت دیواری،
تمرین
برای روزهاییست که میدانم
”نمی آیی“
به سرم
اگر شلیک کنند
جای خون. . . ...

چه کوتاه دوستت دارم
را گفتی
به اندازه تنها دو واژه : یک دم و بازدم
و چه طولانی عاشقت شدم
به درازای همه عمرم
تا آخر نفس کشیدن ٬
حال احساس می کنم ده ها نفرم
شاید هم صدها نفر
چون هر شب از دلتنگی می میر...

تقدیرم است یا چه نمی دانم…
تا بوده همین بوده،
هر بار…درست همین وقت سال اتفاق افتاده؛
نرسیده به بهار چیزی در من تمام می شود!…
حسی در من
از بین می رود!…
همین چندی پیش
در سرمای سوزناک با همه عشقی ک دم می...

ضربان قلبم،
همچون لرزش سیم‌های سازم،
طنین انداز وسعت" تنهایی "من است. !...
بهمن نود و چهار
مهران قرجه داغی

دوستت دارم هایت را باور می کنم
درست مثل امضای آخر نامه هایت
که می گویی خون است 
ولی طعم آب انار می دهد!!!
این درد نوشت ها
نه دلنشین اند نه زیبا
اینها یک مشت شعر زخم خورده ی بغض دارند
که نشانی دردناک
ا...