یک عُمر با زخم هایمان زیستیم
در نمور ترین جای ذهن
با فهم های بیمار
چه گامهایی که برداشتیم و
چه گام ها که قطع شدند!
یکی زخم را لیسید ...
دیگری بَست...
وآنکه که مهربانتر می نمود ..
چه نمک ها، که نریخت...

در این زمین
ناگهان چه رخ داد
که فریاد کوهها هم شکوفه داد!
باور کن،
من پرواز کوهها را هم دیده ام.

تنها کودکی ام
در جوار درختان آبادی سنگ می شکافد
اسبِ بی سوارِ عشق
یال به باد گره زده و
سُم بر سبزه هایی می کشد
که در سرزمینِ دل رویانیده ام.

سرش به سوی آسمان بلند
و گرمای آفتاب را
در پسِ سنگهای ترا...

قراراست همین امشب،
دیر هنگام
کلمه ها بیایند
و جانم را شخم بزنند
و من هم،
سَرم را پر از باران کنم
تا فردا،
به وقتِ بهار
بجای جنگ،
صُلح شکوفه بزند.

بهار صفر و یک...

امشب ،
انگشتهایم
روی پیراهنِ یادت قَدم می زند و
دگمه ی خاطرات را
-یکی یکی-
باز می کند !

لبانم،
گلوی شب بوسید و آسمان،
آوازِ جوانه سر داد
و قلم،
باز بر مَدار ذهن، ریشه زد!

پرندگانِ جا مانده از پرواز...