من شهرزاد قصه‌ی مرگم
من قهرمان مردن خویشم
بعد از هزار و یک شب وحشت
پایان کار این دل ریشم

هم داغدار پهنه‌ی خاکم
هم همزبان مردم دردم
در التهاب نعره‌ی بیداد
فریاد رنج هر زن و مردم

مشروطه خواه جنبش نقال...

این منم! رهگذری بی سر و پا در تاریخ
زندگی با گذر از «مسئله‌ی شر» زیباست!
خسته از کوچه‌ی بن بست زمانم امّا
در سرم خانه‌ی جاندار و اصیلی برپاست

سر درش کاشی فیروزه‌ی نیشابورست
روی آن حک شده با نام خدای ...

پرچمی سرخ به تابوت وطن می‌پیچد
پیِ هر حادثه را شعر به تن می‌پیچد

از افق سر زده انگار فروغی اما
ناله‌ی مرغ سحر در سر من می‌پیچد

سوسن و یاسمن آورده بهاران اما
بوی دلمرده‌ی کافور و کفن می‌پیچد

بوی مُش...

خواب دیدم شوقِ شومی شهر را دلگیر کرد
گردبادی از توحش آسمان را قیر کرد

فالگیر از آسمان آمد میان مردگان
منفعت جویی پرید و نام او را «پیر» کرد

رَمل و اُسطُرلاب خود را گفت از سویِ خداست
آن کلامش بین مرد...

تا درختی را زمستان ریشه در سرما گذاشت
پای هر برگی برایش جای یک امضا گذاشت

پیشخدمت نوبت هر میز را«تَکرار» کرد
گاه نوبت‌های چندی را به استثنا گذاشت

پشت هم میگفت«شصت و هفت» یا «۷۸»
بعد هم بر روی هر میز...