رسان آهوی وحشی را، همان تیزیِ آتش را
تنفس‌های مرگم را، کنم تا رام سرکش را

چِشَم سرخیِ لب‌هایش، کِشم خط‌های لبخندش
برم ابروی رامش را، ببوسم رویِ جانش را

سپیدی‌های دندانش، سیاهی‌های امواجش
زنخدان‌های ...

حمیمم، غایتی بر رنجِ این عالم نمی‌بینم
طبیبی را که دردی را کند مرهم نمی‌بینم

نزن بیهوده بر هر کوی تا دردی شود درمان
درین دنیایِ غمگین مردِ عاری غم نمی‌بینم

پناهی بُرد از دردی به دردی مردِ درمان جو
ج...

فرو نِه از غریبان دیده‌یِ مستانه‌یِ خود را
که از امواجِ او گم کرده افسر خانه‌یِ خود را

تو کوته مو، بری دل‌هایِ دین ارشادِ تهران هم
شرر شمعی بسوزد قلبِ هر پروانه‌یِ خود را

نه پا خواهم نه دستی، دست وا...

گویند خدا عفو نکردش دَمِ مرگ
گو پس که چه نفعیست درین صاحِبِ ارگ

گویند بشد قهر به این صاحبِ جرم
دریا چه غمی داشت ز افتادن برگ

مهدی فصیحی رامندی
...

سِیاهی‌های معصیت بَرَد بس خواب، آدم را
که دانی شامِ تارم هم بَرَد بس خواب، عالم را

حیاتی در دلش شد، آنکه حی شد در حیاطی تار
به حق ره می‌بری گر حی کنی طی شامِ تارم را

نشد شب زنده‌داری، آنکه شب بیدار ...