《عفیف》
نمی دانم گریه های شبانه اَت را
تقدیم هق هق کدام ستاره کرده ای؟
که این چنین اَبرهای حسود
در حلقوم آسمان غوطه ور شده اند؛
و دست های عفیف ماه نوازش می کند
گونه های تب دار شعرم را
در آخرین واژه ها...
《دنیای بکر》
خو کرده ام به زیر سایه اَت
همچون دلداده ای تنها
بدون چتر زیر باران
بنویس مرا؛
با نوازش رقص انگشتانت
مثل شعری نیمه تمام
بخوان مرا؛
مثل واژه ای ابتر در دنیای بکر
بنوش مرا؛
مثل استکان خُمارِ...
《شاخه نبات》
شانه های خمیده ام
خیرات کدام اندوه بود؟
که دیر سالی ست
بخت من همرنگ زُلف سیاه توست،
نمی دانم چگونه پایان مصرع شعرم
ختم بخیر خواهد شد
در شاخه نبات چشمانت
که همچون فالِ خوشِ حافظ
پرسه می زن...
《بماند》
عزیزِ شعرهای من..،
انگار آشوب نبودنت
روزگارم را آتش زده
کاش برای رفتنت
پای تمام شعرها لَنگ می شد،
بماند که
این روزهای سیاه
به موهای سفیدم می آید
میان زُلف پریشانِ شب های دلتنگی؛
چقدر آه کشیدن...
《بمباران》
زیبای من..؛
با خطوط قرمز لب هایت
در پناهگاه اَمن آغوشت
شهر دستانم را محاصره کرده ای،
و من تسلیم می شوم
زیر بمباران غزل چشمانت
کاش زودتر
صدای قلبت آتش بس اعلام کند!
شاعر: مرتضی سنجری
...
تبلیغات
