روزهایم تیره و شامم سیاه و بی سحر
تا نمودی از دیار عشقمان عزم سفر

بلبل طبعم بود غمگین و سر در زیر بال
دل ندارد تا به پرواز آید و گشت و گذر

باکمند زلف بستی پای دل؛ اینک چرا
در دل گرداب غم کردی رها ...

روزهایم تیره و شامم سیاه و بی سحر
تا نمودی از دیار عشقمان عزم سفر

بلبل طبعم بود غمگین و سر در زیر بال
دل ندارد تا به پرواز آید و گشت و گذر

باکمند زلف بستی پای دل؛ اینک چرا
در دل گرداب غم کردی رها ...

درد دل کن با ندیمی همدل و درد آشنا
عقدهء دل را به نزد یار همدردت گشا

گر بخوانی قصهء شب گریه ها در گوش باد
بهتر از بگشودن دل پیش یار بی وفا

سفرهء دل را نباید هر کسی مهمان شود
خانهء دل را مکن بی پرد...

شعله دارد عشق و ای دل گرد آن پروانه ایی
لحظه ایی با احتیاط و دقت و پروا ، نه ایی

هر نفس ریزد به کامت از بلا پیمانه ایی
پای او اما بمانی چون هوس پیما ، نه ایی

آنقدر شیرین که گویا تنگ شکرخانه ایی
گرچ...

غزل


شِعرٍ شَعر


گر که بگشایی به پیشم خرمن مویت به ناز
عقدهء دل نازنینم میکنم پیش تو باز


با سرانگشتان احساسم کنم شانه سرت
تا که هر تاری ز مویت قصه ایی آرد دراز

تو پریشان زلف مشکین کن ...