هر که آمد به دلم زخم ، فراوان زَدو رفت
درد و رنجی به دلِ ریش چومژگان زَد و رفت

هیچ کس با من دلسوخته همدرد نبود
آمد و آتشِ غم ، ساده به سندان زد و رفت

دلِ دیوانه ی من با همه ی سادگی اش
ب‍َر کَمان ا...

به اهوازم بیا یک دم هوایش بوی غم دارد.
به دیدارم بیا گاهی صفایش بوی غم دارد.

هوای گرم و مرطوبش نفس را می کُشد در تن
بیا گاهی که کارون هم نوایش بوی غم دارد

روزها در فکر تو همچون کبوترهای عاشق
هنو...

بر سرش شاخه گلی از گل طوبا زده بود
شاد بود و به رُخش تاج فرح زا زده بود

هر که می آمد برایش شعر نابی می‌سرود
با غروری به همه غمزه به همتا زده بود

چون نسیمی که سحر می وزد از روی گُلش
روی لب های نگارم ...

مرا در خود فرو بردی که آهن کهرباها را
نِدایی ده به قلبم چون دِلِ دلبر شکیبا را

مرا درگیر خود کردی که شرمت باد ای دلبر
فلک هر چه که چرخیده چنین است رسم دنیا را

در این دنیای نا عادل دلم را هم به تو دا...

بر سرش شاخه گلی از گل طوبا زده بود
شاد بود و به رُخش تاج فرح زا زده بود

هر که می آمد برایش شعر نابی می‌سرود
با غروری به همه غمزه به همتا زده بود

چون نسیمی که سحر می وزد از روی گُلش
روی لب های نگارم ...