مرا در خود فرو بردی که آهن کهرباها را
نِدایی ده به قلبم چون دِلِ دلبر شکیبا را

مرا درگیر خود کردی که شرمت باد ای دلبر
فلک هر چه که چرخیده چنین است رسم دنیا را

در این دنیای نا عادل دلم را هم به تو دا...

تو را گم کرده ام
دیر زمانی ست که تو را
در کوچه باغ های عاشقی گم کرده ام
در میان برگهای رنگارنگ پاییز
در میان سایه سار درختان سر به فلک کشیده
در بین انوار سر بر آورده
از دل شاخه های غول پیکر
در میا...

شب آبستن
دردهای جا مانده در گلوست
و لبریز از
عشق‌های ممنوعه ایست
که جامه بر تن می‌درد
شب آبستن رازهای مگویست
که فریاد بر می‌آورند
از دل سیاهی
شب آبستن درد است
دردهایی که رد پای آن
بر جسم و جانت حکاکی...

می رقصند گیسوانم با باد
دامن گلدارم
با سر انگشت بهار
نقش سبزی و محبت می زد
چاک زدم بر تن خاک
تا نشانم در آن
بذر عشق و مستی
در تَرنمِ نمناک سحر
اشک را بدرقه کردم به گذرگاه غزل
نم نَمَک باریدم
بر قدو...

شب آبستن
دردهای جا مانده در گلوست
و لبریز از
عشق‌های ممنوعه ایست
که جامه بر تن می‌درد
شب آبستن رازهای مگویست
که فریاد بر می‌آورند
از دل سیاهی
شب آبستن درد است
دردهایی که رد پای آن
بر جسم و جانت حکاکی...