به تار زلف و ابروی شبیه خنجرت سوگند
قیامت گربه پا خیزد من از تو دل نخواهم کند

دچارم همچو طوقی که سرانجامش همین بام است
اگر آزاد پر گیرم ،اگر بی بال ،اگر در بند

درختم ریشه های من میان سینه ات برپاس...

ماه می فهمد تقلای شب مرداب را
دشت ها باور ندارند معجزات آب را

رکعتی گرخواند زاهد ،آشکارش می کند
مست در میخانه کتمان کرده بود شراب را

آنچنان زیبایی ات دل می فریبد لاجرم
هرکه پیدایت کند ،گم می کند ...

ای عشق شکوه ناقص مارا پذیرا باش
هرچند ما افتاده ایم ،اما تو برپا باش

تاریکی و زیبایی ات ای ماه می گوید
گاهی میان سادگی هایت معما باش

تصویر خوش رنگ جهان چند روز بیش تر نیست
بی اعتنا از جلوه ی رنگین...

ما کوه های ساکت از هم بریده ایم
ستاره های تا به خاموشی رسیده ایم

در غار خویش مانده ایم و عنکبوت وار
تارهای پوسیده را در هم تنیده ایم

ما سر به سنگ خوردگان عصر رجعتیم
دهقان رنج های تا زانو خمیده ای...

آواره گانیم ما که از غربت برگشتیم
همچون پیامبری که از امّت برگشتیم

با آخرین توان تا بیگانگی رفتیم
عزت برده ایم و با ذلت برگشتیم

هرجا نشان از معرفت و آدمیت بود
بی شوق رفته ایم و با رغبت برگشتیم
...