شاعر سلسله ی عشق و سلاطینِ غمم
مثلِ سربازم و جان بر رهِ پرچین دارم
گرچه هر سطر دلم دستِ تو دشمن افتاد
من به دستم قلم از نیزه ی زرّین دارم

در سیاهی دو چشمان تو ساکن شده ام
ترس بسیار ازان ناکسِ پُر کین...

مادرم میگفت هر آدمی تو آسمون یه ستاره داره
همه ی ما ستاره ایم
همه ی ما تکیم
هیچ ستاره ی شناخته شده ای بر ستاره ی ناشناخته
برتری ندارد .



سحرفهامی...

تنها ‌‌کسیکه به تنهایی من سرک میکشد خداست

پرنده مهاجر
زیر رگبار باران
بر شاخه ی خالی نشسته بود ،
انگار که
پابه پای درخت خشکیده بود

مثل پروانه یِ دلداده شبی
بوسه بر شمعِ پر آتش زده ام
خواهش شعله ی او سوخت مرا
تکیه بر سوزشِ آهش زده ام
اشکِ غم بر تن او می رقصید
بال بر چشمه ی آبش زده ام
باز دیوانه شدم سر به سرِ
شعله ی پر تب و تاب...