ادامه داد تا به امروز رسید،

همان گرگ پیر تیر خورده...

به زوال و فرسودگی میرسید؛

به ناتمام شدن در تمام داستان...

ولی به امروز امید میبست؛

به امروز بی فکر فردا...

فقط به امروز که فردای...

به پایان دل میبندی و خودت را فراموش میکنی؛

نه جاده ها طاقت فریاد دارند و نه تو حوصله!

از دست همه خسته ای و شکوه ها میکنی

و دور میشوی و دود میکنی سیگار تنهایی...

نه به جاده ها دل میبندی نه ...

هوا بس ناجوانمردانه سرد نیست؛

تن من زیادی نحیف شده!

به عاشقانه های هر دوتایی مان قسم؛

زمستانم دلش برای تو تنگ شده،

من و این آپارتمان دلتنگی؛

از طبقه ی اول همه جا قشنگ شده

از این بالا...

پرده ها را کنار بزن

بگذار جان بگیرد این افسرده ی نابکار

بگذار هوس زندگی جان بگیرد در رگ خشک مجنون.

فریادت به افق، تازیانه ها خواهد زد...

خاطرات پریدن و دویدن با دوست گذشت،

خاطرات نو آغا...

حوض نقاشی سالهاست برایم خشک شده

جهانم همه یک رنگ دارد و آن خاکستری ست...

از ترس دلم به هیچ دلی دل نمیبندم!

وای از دل ساده و بدبخت این افسرده دل...

اندوهم آنقدر بزرگ هست که جا نشود در اعماق...