جا گذاشتی یک نامه و یک بوسه

کنار جانمازم در اتاق

کنار دلتنگی های هر روزم برای نبودنت

کنار ادکلن و کراوات و ساعت یادگاریت...

صدایت اینجاست هنوز؛

که میشنوم و آرام می شوم

و میشنوم و طغی...

گویی گرفته بودت غریبه ام در آغوش

کنار تخت جمشید پشت اتوبوس...

فرار کردم از کاروانت تا به شیراز برسد↓

به مرقد حافظ جنازه ای بیهوش...

حسی بنام "رفتنت" "بودنم" را دار زده بود

همخوابی ات با...

پس می گیرمت از روزگار

تو را به بغض کوچه های باران خورده نمی سپارم

دوباره میخندم و لبخند می زنی

دوباره تو را از تو پس می خواهم...

می بارمت بر زندگانیم؛

شبیه باران بر قلب سرد این شهر.

...

سبز خواهم شد با آمدنت

و جوانه میزنم با طلوع چشمانت...

صدایت را خاک گلدانم میکنی

تا دوباره جان بگیرم و گل بدهم...

هوای تو "بهار" ترجمه میشود

تا ریشه بدهم در دل خاکی که تویی

و جان بگیر...

تنها با چشمانت نمی شود دنیا ساخت

وقتی دنیایم غرق است در تاریکی

تاریک تاریکم در تنهایی

تنهای تنهایم و تنها تو می دانی

با برق چشمانت دمی آرام می گیرم

باز هم ولو می شوم روی این فرش های ما...