دارمت امَّا . ؟

دارمت امّا شده غم دوری ات
سوخته ام از تب مغروری ات

من که خودم معترفم نازنین
عاشقتم عاشق محصوری ات

هست همه خواهش ازخُدا
سبزبماند گل مسروری ات

ذرّه ای انصاف نشان بردلت
...

چون چروانه مُرد

منی برخاست از قاب وجودم
تلنگُر زد به من های حسـودم

بناکرد از بهار عشق گفتن
و تا عاشق شدن هرگز نخُفتن

به دریا دل زدن دایم خزیدن
به روی شانه عشق آرمیدن

سمند موج سرکش ...

آب شد دل

بسی کردی نگاهم آب شد دل
درون چشم خیست قاب شد دل

کشاندی قلّه احساس ما را
بسوی عشق تو پرتاب شد دل

چه کردی که فقط با یک اشاره
به شبهای دلت مهتاب شد دل

نگاهت در نگاه من ...

چشم انتظاری

 

دلم دیوانگی را ازمن آموخت

به باغ وبوستانم شُعله افروخت

بدوراز آرزوها دست وپا زد

و با یک اشتباهِ آتشین سوخت




بدو گفتم چه بابت بیقراری

چرا هِی لحظه ها را می شُمار...

پیش کش ات باد
دیوانه ی یک بوسه ام ار کنج لبانت
فریاد از آن غنچه لب بوسه پرانت

گیسوی پریشان تو هوش ازسرمن بُرد
دل شد هدف تیر دو ابروی کمانت

نزدیک تومی آیم اگر، دست خودم نیست
مخمور گُنه می ک...