جان فدایت نازنین پروینِ من
راه و رسم تو بوَد آئینِ من

حافظِ شعرِ کهن، غوغاگرم
من به خاکَ ت از ادب، سر می برم

زَن بُدی امّا به مردان بَر شدی
تن به خاک و جان ک...

دیو ستم ، طریقِ خطرناک می رود
وقتی به کوی فاتح بی باک می رود

با پَرپَرِ نگاهِ علی، در پناهِ شب
ناباورانه فاطمه در خاک می رود

در حیرتم چگونه مگرکهکشان نور
ساکن به خاک و ؟ تا دلِ افلاک می رود!...

به رخ دیدم کشیدی روز وشب قوم و سپاهت را
منِ دیوانه غم خوردم که دیدم ناله، آهت را
چه شد گم کرده ای مغرور تو شام و پگاهت را؟

زیاد از حد کشیدم منّت و ناز نگاهت را
که مغرورانه هی تکرار کردی اشتباهت...

از التهابِ دیدن رویت به روی من
فهمد رقیب از دل و راز مگوی من

یک آرزوست در دل و صد آرزو بر آن
آن صد همه برای تو شد آرزوی من

آب رُخت یقین به هنر میشود که بحر
ای دل چنان شود پس از آن آبروی م...

مثنوی رود و سنگ

ابر عظیمی ز سرِ کوهسار
دُرّ و گهر ریخت به فصل بهار
دُرّ و گهر چیست؟ که جان ریخته
تا که یکی قطره از آن ریخته
وحدت هر قطره به گاهِ فرود
نهرِ بزرگی شد و آن...