یا رب دلم با عشق تو دارد هوایی می شود
بر هم زنم این بال خود پرواز خدایی می شود
مجنون شدم یا عاقلم از خود نمی دانم چرا
هر لحظه دل با یاد تو دارد ثنایی می شود
در انتظارم از کرم لطفی کنید بر حال ما
...

سردی این تن من از غم جانان من است
شرح حال غم او با دل نالان من است
ما چه گوییم ز فراقت به دل خسته خود
یاد تو در دل ما همدم و هم خوان من است
صبح امید به ما جلوه نور تو دهد
آنکه با نور تو پیوست دل ...

از قامت دلدار رخم شاد و جوان شد
با حسن و کمالش دل پژمرده عیان شد
بر ما اگرم گفت برو خانه نشین باش
با همت دل روح و روان همره آن شد
از دل ندهم شوق رخ غمزه ساقی
جان را بدهم در ره او وقت اذان شد
دلد...

صبح شد باز دلم درد عجیبی دارد
چون هوای دل رفتن به طبیبی دارد
آن طبیبی که کند درد دلم را آرام
گوئیا آن طبیب چشم به حبیبی دارد...