ای نـالـهء نـی چـه خـوش نـوایی داری
بـنـشـیـن بـه حـریـم دل که جایی داری

دانـم که چو من ز هجـر یاری غمگین
در ســـیــنــه نـشــان آشــنــایــی داری

...

من تمامی گل های
...................باغ خاطره را

ای رفـتـه از بــرم بـه قــهــر

به یاد اولین شب دیدار
................ و آن نگاه های
....................بی تفاوت و مغموم
..................

گر بـا غـم دل راه نـپـویـم چه کنم
از اشک روان دیده نشویم چه کنم

گویند مرا که درد خود کمتر گوی
گر قصهء درد خود نگویم چه کنم
...

نشستم روبروی قاب آئینه
.............................ترا دیدم
...........................که من بودی

به تو گفتم چه زیبایی
...........اگر از "من" برون آیی
.........تبسم کردم و دیدم تو خندیدی
...

در درونم نـاخدایِ دل خدایی میکـند
با من شوریده حال قدرت نمایی میکند

.
میگشاید عقده ام را پیشِ هر بیگانه ای
با چنین دیوانگی او خود نمایی میکند
.
میکِشد با میل خود چشمم به هر سو و مکان
اینچنین...