ترک برداشته شیشه های شب
به سوی ساحل است نگاه ناخدا
میشوند زنده غنچه های پژمرده
میرود عقربۀ زمان به سوی ابتدا

در دیاری که خورشیدش گشته گُم
چشم هرگز نمیبیند جز تاریکی
گرچه دور است ماه از خط اف...

تا که گشت
آسمان آکنده از ابرِ سیاه
تو به من گفتی که نور شوم
بر روی لبهای سرد
خنده شوم ، شور شوم

تو به من آموختی
که در این صحرای خشک
روان گردم و رود شوم
زمزمه کنم عشق را
تا عاقبت سرود شوم...

شادمان نمی شوم ای زندگی
چون نمی دهی شیرینیت را نشانم
در دل این کوچۀ تاریک و سرد
تیر آرزوهاست اینک بر کمانم

گر چه رفته ام بارها برای صید
نگشته است شاهین خوشبختی شکارم
سایه های شب را بسیار داشت...

تا که تکانم دهی
چشم گشایم ز فُراغت
آه برکشم ز درون
با هلهله آیم به سراغت

چو خواند صدای تو مرا
سوگند به آن رود روان
عشقت بشکفد در سینه ام
برچیند از دلم ، تاب و توان

گر وزد امواج نگاهت
نی...

می پاشم ابر را بر رخسار خورشید
تا شود رقیق ، تابش سوزانش
می زنم رنگ سبز بر جنگل
تا رسد به انتها ، فصل برگ ریزانش

می نهم پای بر روی جاده
تا بماند قصۀ سفر باقی
می خورم از جام ، جرعه ای می
تا ب...