سلاله
من از سلاله ی جاماندگان عشق و نوید
همان که مار جدایی به قصه اش بخزید
نسیم عشق وزیدن گرفت و شبنم ِ مِهر
به قاب خاطره ی دشت روزگار چکید
دوباره حسرت و خلوت، نگاه بغض آلود
دوباره سایه ی شومی میان شعر دوید
هنوز خاطره ای دور از تو باقی ماند
همان که قلب مرا تکه تکه کرد و بُرید
تویی که وارث دردی وعشق و مرهم و زخم
و نیش طعنه برانگیز تو مرا بگزید
من از تبار سیاهی و خشکسال امید
منم همان زن خسته که از سکوت رهید
نگاه می کنم این فصل سرد دفتر را
که از طلوع نگاه دو چشم ما بدمید
سرابِ خفته ی شعرم، غزل غزل باران
دوباره زخم و دمل های چرک را بدرید
وَ باز نقشه ی رنگین کمان سردرگم
که آسمان پر از ابر و رعد و برق کشید
میان اینهمه آزار و اشک و بی رحمی
وَ طاق نصرت عشقی که شد دوباره پدید!
بیا که هموطن انگار باز می بارد
غم از نگاه کسی، قلب عاشقی بتپید!
✍ ترانه_هموطن
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نقد 2
محمد علی رضا پور 13 اردیبهشت 1400 10:10
سلام و درود
بانو هموطن گرامی
خیلی زیبا
و ای کاش
بای باستانی را از ابتدای آن فعل های ماضی حذف می کردید
ترانه هموطن 12 تیر 1400 10:33
درود و عرض ادب و احترام
ممنون از توجه، نقد بجا و راهنمایی سودمندتان