" پــانزده دلــنوشته کــوتاه و بــلند "

«« پانزده دلنوشته کوتاه و بلند »»

1-
می دانی غمگین ترین مکان این دنیا کجاست؟
بنویس:
آدرسش کوی دل است.

2-
خوشحالت نمی خواهند، پس با چشم خیس بخند... جوابش می آید

3-
اینجا یک نفر دلش گرفت.
نامرد توئی یا من ؟

4-
قصه ی من و تو،
مجنون من و لیلی تو نیست!
اگر هستی که بسم الله اگرنه خدا به همراهت!
(بد میگم بگو بد میگی؟)

5-
نقاش نیستم
ولی
غم را خوب می کشم.

6-
تب فراق را با وصال یکی ندان.
هرچند که هر دو کشنده است.

7-
ما ماندیم و معمای عشق. گویا این معما لاینحل است.

8-
تناسب بین دلار و انصاف را هیچوقت نفهمیدیم!!

9-
اعتیاد، شرط جهل است (قبول دارم حرفتو)

10-
هی گفتی ... هی گفتم
هی ریختی... هی ساختم
از مـــهرت ... از عـــمرت
هی گفتی ... هی بختم
.
.
بابا! دست بردار یک لحظه!
نه. برای بعضی ها جواب نمی دهد.
.
.
پس:
غـــــم ماند و من مـــاندم
هی سوختم هی سوختم

11-
درمان سرفه ی فقر دو حالت دارد: اگر مسری نیست جلوی دهانش را نگیر،
کمی آب معرفت به او بدهید. اگر مسری بود، باید فکر کنم، سخت شد!

12-
ریشه های دل اگر از تابش غم خشک شود،
چشم رویِش داشته باش، می دانم مشکل است.

13-
قدرمطلق زندگی ات باش.
هر که به تو بدی کرد و انرژی منفی داد، تو همیشه مثبت باش.

14-
رفتن به جنگل رویاها
آن هم درست چند لحظه قبل از طلوع پیچش بهانه ها،
وقتی هنوز صدای پوچی آهن ناله ها نیست،
وقتی پرنده ها زندگی را زمزمه می کنند،
وقتی احساس می کنی اولین کسی هستی که پا به این جا گذاشته،
وقتی به مسیرت ادامه می دهی بدون آنکه به بعدش فکرش کنی،
وقتی به چشمه ای می رسی که ریز چشمک می زند،
وقتی کلبه ای هست که باورت آرام بگیرد
وقتی دلت می رقصد....
وقتی بدانی یکی همیشه در کنارت هست
چرا پس...؟

15-
گاهی به پیوند زمین و آسمان غبطه می خورم. زمین تشنه به محبت ما،
خودش را با گریه ی آسمان سیراب می کند و آسمان اینگونه از دیدن زخم های ما آرام می شود. این وسط ما چه کردیم!

____________________
«« بمانیم برای هم »»
آرمان پرناک
30 دی 1399