کوته سفری به زادگاهم کردم // اسباب شرر به دل فراهم کردم
با چشمِ دلم گذشته ها را دیدم // آن دلکده را غرق نگاهم کردم
درکوچۀ خاطراتِ خود چرخیدم // یادی ز عزیزانِ چو ماهم کردم
یک شاخه گل ازباغ پدربرچیدم // درطول سفر پشت و پناهم کردم
یک مشت زخاک حرمِ مادررا // داروی دل و توشۀ راهم کردم
بارانِ گذشته برسرم جاری شد // احساس سرور و گریه باهم کردم
دلگیر ز رخسارِ وطن گردیدم // شرم از شرفِ روی سیاهم کردم
بی رنگیِ آن خانۀ اجدادی را // با جوهرِ دل به رنگِ آهم کردم
در کنج هوای کودکی وا رفتم // صرفِ نظراز وِجهه وجاهم کردم
با پیروی ازحِس رها از نخوت // هرکارِ نکو به دلبخواهم کردم
مستانه ز اعماقِ وجودم خنده // برصورتم و کفش و کلاهم کردم
وقتی که برون آمدم ازآن رؤیا // تجدیدِ نظر به راه و چاهم کردم
در دفتر خاطرات از سر رفته // درچشم و دلِ زیاده خواهم کردم
دیدم که نشد خرجِ اهدافِ بلند // عمری که تَبَه به اشتباهم کردم
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 07 خرداد 1400 01:50
درود بر شما
مهستا راد 07 خرداد 1400 09:56
مرحبا
کاویان هایل مقدم 08 خرداد 1400 10:11
زیارتی دلنشین و توام با دریغ
محسن جوزچی 09 خرداد 1400 15:55
درود بیکران جناب کرمی ،بسیار زیبا و پر از احساس ژرف ،سفری در اعماق خویشتن را چه زیبا با کلمات به تصویر کشیدید ،همواره قلمتان سبز باشد