" نام کوچک ماه"
بایست بالای آسمان
ای نرسیده به درخت
که دلداده به ساقه های گندم،
تو را
که پنجره باز است و
فکر پریدن نیست
به انتخاب حرف تازه رها می کنم.
که چون پر گشودن
بر سطح باران
چشمه ای نور شوی،
آنجا که ابر
رویایی باشد
در دل کویر.
می خواهم بند بیایم
از این آبی فروریخته در اندامم
به رقص در بیاورم
خوشه های جانم را
و هر روز
میان این همه خورشید
نام کوچک
ماه را صدا بزنم...!
شاعر: مرضیه رشیدپور(کیمیا)
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 3
امیر عاجلو 11 امرداد 1401 19:50
.مانا باشید و شاعر
حافظ کریمی 11 امرداد 1401 22:56
درود
jalal babaie 14 امرداد 1401 01:53
سلام و درود زیبا و دلنشین بود.