محمد مهدی نورالهی

غزل بی سر

ارسال شده در تاریخ : 15 دی 1402 | شماره ثبت : H9427829

دوباره اشـک قلــــــم روی دفتر افتاده
به خشـکْ‌برگِ دلـم رنــگِ دیگر افتاده

دوباره شــعر، ز خون‌ْواژه‌ها شده گلگون
شبیه آن غـــزل تشنه، بی‌ ســـــر افتاده

شکـسته شیشهٔ دل، عطــر گریه پیچیده
نشــسته غـم به دل و شادی از بر افتاده

چه حکمتیــست خــدایا؟ مرا شــب اول
هوای روضــه‌ی گـــودال در ســر افتاده

حسین! شرح‌ِغم‌ِتو همیشه مکشوف‌ست
به جـان حنجـر تو، کهنه‌‌خنجــر افتاده...

غریــب نیست اگر روضــه بی‌مقدمه شد
سه‌شُعــبه با پســرت بی‌هـــوا در افتاده

ردیـف‌ شعـر من ای کـاش چیز دیگر بود
مرا ببخـش! که قافیه «معــجر» افـــتاده...

گسست نظـم زمین‌، در خرابه وقتی دید
که یک‌طرف سر و یک‌سوی، دختر‌افتاده

به جستـجوی گـل پرپرش در آن گـلزار
عقیــله - کــوه صبـــوری - مکرر افتاده

رسد به گوش ز گودال، بانگ جانسـوزی
میـان قتلــگه انگار... مـــــــادر افـتاده...

#محمد_مهدی_نورالهی
فروردین ۱۴۰۲ - (کربلای معلی)