قبله ی رویت نشان دِه تا که من
جا نمازم را به سمتت وا کنم
تا درون ِ کاسه ی گرد ِ قنوت
چهره ی ماه ِ تو را پیدا کنم
رکعت ِ عشقی گزارَم سوی ِ تو
تا بدانی که عجب دل باختم
تا بدانی در دل ِ بُت خانه ام
از خیالت بَهر ِ خود بُت ساختم
در رکوعی که به سویت می کنم
می توانی پی بَری بَر نیّتَم
گر تو بَر جوی ِ خلوصَم بنگری
خوش بُوَد گویی کمی تهنیتم
سجده ی دل داده گی ام را ببین
قامت ِ شمع ام شبیه ِ کومه شد
سوختم پروانه ی عاشق منم
قصه ی عشقم چنین مختومه شد
__
در تشهد من شهادت می دهم
که دلم پنهان ز ِ من مفتون شده
جرعه ای از باده ی دل داده گی
سر کشیده عاشق و مجنون شده
__
در سلامم ناگهان رخسار ِ تو
شد مُنقش روی مُهر ِ خاکی ام
من که قامت سوی ِ رویت بسته ام
بُت پرستم من کجا افلاکی ام
__
این نماز ِ بی حضور ِ قلب و جان
نیست یک ذکر ِ حقیقی بازی است
این نماز ِ بی خدا ذکر ِ تو بود
این عبادت نیست ، این لفاظی است
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 3
امیر عاجلو 14 آذر 1402 13:17
سلام ودرود
abolfazl zaarei 15 آذر 1402 18:42
سلام و ارادت
عارفه رحیمی جعفری 17 آذر 1402 11:34
عالی. زنده باشید