طنین نو سخن
من آن صراحی عشقم تویی کز آن حیران
تو آن بدایع موزون دلیل جان برهان
من آن سپیده ی عشقم کز آن غزل راندی
تو آن شنیده سپهری سرود جان اذعان
تو نو سخن حسناتی که شعر می بوید
ز آن قصیده ی نو از هزاره در دستان
بجوی صحبت جان را غنیمت از عشقی
که سینه سوز سپر شد میان غم هم جان
ببُر قصیده ی غم را که شعر تلطیفی است
از آن دوباره سرودن که شد تو را یک آن
حزین سروده نباشد به عشق بر ماهی
که سرخ سیب هوس را نچید ه ام مهمان!
بدان کلید محصل ز نکته بر شرحی است
که تو ز قصه چنانی شعاع خط میزان
مکن ز شرحه قرائت که شرحش آسان نیست
تویی ز باده به عشقی که شد مرا دیوان
سیده مریم جعفری
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 1
جواد مهدی پور 23 شهریور 1396 08:26
درود بر شما بانو جعفری گرایم
زیبا سرودید