سروش هایی آیینی

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود،

چند #شعر_سروش آیینی

سروش شماره ی 1

کهکشان، بی تو، خالی از نور است/

بی تو، خورشید، هلیومِ کور است/

نور، گرم و لطیف و پرشور است/

دور از این نور، کفرِ مهجور است/

هستی از نور عشق، مسرور است/

الله نور السموات (السموات)
و الارض.//

وزن این سروش
در لَخت های غیر پایانی:
فاعلاتن مفاعلن فعلن
است و در لَخت پایانی - در پی دگرگونی مرتبط با کوبش پایانی - بصورت:
مفعولُ مفعولُ مفعولُ فعلن.
در سروش و برخی دیگر از گونه های شعر پیشرو، گاهی از پردازش عروضی نوع سوم استفاده می کنیم، یعنی
پردازش وزنی متفاوت از شعر سنتی، شعر نیمایی و البته شعرهای به اصطلاح، بی وزن مانند سپید
(پردازشی آزادانه تر از عروض سنتی و نیمایی و قاعده مند تر از شعر سپید.)


سروش شماره ی 2

غم به غم شد دلم، غماغم شد/

اهل غمّاً بِغمّ، دمادم شد/

پیشِ دل، ارزش جهان، کم شد/

مَحرم رازهای عالم شد/

پیله ها را شکست.//


سروش شماره ی 3

دوست دارم صدایتان کنم و/

با غمی، آشنایتان کنم و/

بعد از آن هم دعا یتان کنم و/

ترکِ خود در هوایتان کنم و/

بوسه بر لفظ "عاشقی" بشوم. //


سروش شماره ی 4

آبشاران، دمی، نگاه شما ست/

ماه و خورشید درپناه شماست/

آسمان، خاکروبِ راه شماست/

و شما/

خاندان رسول حضرت حق.//

سروش شماره ی 5

(برپایه ی عروض نوع سوم)

حرّ بن یزید ریاحی!
(مفعولُ مفاعلُ فعلن) /

بینِ دو راهی
(مفعولُ فعلن) /

آزاده باش!
(مفعولُ فع) //


سروش،
گونه ی تازه ای در سرایش پارسی است که بطور معمول از سه تا پنج لَخت دارد (و البته گاهی با دو و گاهی با بیش تر از پنج لَخت
هم به کار می رود.)

سروش با انواع مختلف خود، عضوی از شعر پیشرو و رابط شعر سنتی و شعر نو و دارنده ی امتیازات برجسته ای از
هر دو سبک است و پلی ست در میان مُسَمَّط، رباعی، دوبیتی،
سه گانی، پریسکه، هایکوواره، شعر نیمایی و سپید.

شعر سروش، انعطاف پذیر و باز است و در آن، انواع زاویه های دید، موضوعات و پردازش ها را می توان به کار برد.

شکل ترجیحی قافیه پردازی در شعر سروش، قافیه مندی همه یا بیش ترِ لخت های غیرپایانی در کنار عدم قافیه مندی
لخت پایانی به منظور پایان برجسته ویا کوبش پایانی است البته با توجه به وجود تنوع و آزادی عمل در شعر سروش،
حتی در تنگناها، از سروش های بی قافیه نیز می توان استفاده کرد.

وزن ویژه ی سروش، به دلایل متعددی،
"فاعلاتن مفاعلن فعلن" و اوزان اندکی تغییریافته و
نیم وزن های مرتبط
اما کاربرد اوزان مختلف در سروش، آزاد است و حتی سروش های اصطلاحا بی وزن یا در واقع دارای وزن آزاد هم وجود دارند.

طول لَخت های سروش هم تنوع پذیر است.

همچنین چند سروش کوتاه مرتبط در کنار هم، سروش پیوسته را می سازند.

از دیگر موارد قابل قبول و حتی دارای ترجیح در شعر سروش را می توان این گونه ذکر کرد:
خروج از یک نوع پردازش یا تصویرسازی مثل تشبیه همزمان یک پدیده به موارد مختلف (البته در چارچوب یکدستی کلی شعر)،
رسیدن به معانی مختلف و چندبُعدی از جمله با امکان تغییر در نشانه های سجاوندی،
کاربرد ایهام، استفاده از پایان باز معنایی و....

آرایه پردازی در شعر سروش، اهمیت زیادی دارد تا کمکی باشد برای رسیدن به شعری زیبا و جاودان تأثیر، و این،
یکی از امتیازات سروش در مقایسه با برخی گونه های شعری نیمه همانند است مثلا در مقایسه با شعر سه گانی - که
سعی در بیان ساده ی حکمت دارد- و یا در مقایسه با پریسکه - بعنوان جرقه ای ذهنی که زود پدید می آید و ممکن است
بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود،

چند #شعر_سروش آیینی

سروش شماره ی 1

کهکشان، بی تو، خالی از نور است/

بی تو، خورشید، هلیومِ کور است/

نور، گرم و لطیف و پرشور است/

دور از این نور، کفرِ مهجور است/

هستی از نور عشق، مسرور است/

الله نور السموات (السموات)
و الارض.//

وزن این سروش
در لَخت های غیر پایانی:
فاعلاتن مفاعلن فعلن
است و در لَخت پایانی - در پی دگرگونی مرتبط با کوبش پایانی - بصورت:
مفعولُ مفعولُ مفعولُ فعلن.
در سروش و برخی دیگر از گونه های شعر پیشرو، گاهی از پردازش عروضی نوع سوم استفاده می کنیم، یعنی
پردازش وزنی متفاوت از شعر سنتی، شعر نیمایی و البته شعرهای به اصطلاح، بی وزن مانند سپید
(پردازشی آزادانه تر از عروض سنتی و نیمایی و قاعده مند تر از شعر سپید.)


سروش شماره ی 2

غم به غم شد دلم، غماغم شد/

اهل غمّاً بِغمّ، دمادم شد/

پیشِ دل، ارزش جهان، کم شد/

مَحرم رازهای عالم شد/

پیله ها را شکست.//


سروش شماره ی 3

دوست دارم صدایتان کنم و/

با غمی، آشنایتان کنم و/

بعد از آن هم دعا یتان کنم و/

ترکِ خود در هوایتان کنم و/

بوسه بر لفظ "عاشقی" بشوم. //


سروش شماره ی 4

آبشاران، دمی، نگاه شما ست/

ماه و خورشید درپناه شماست/

آسمان، خاکروبِ راه شماست/

و شما/

خاندان رسول حضرت حق.//

سروش شماره ی 5

(برپایه ی عروض نوع سوم)

حرّ بن یزید ریاحی!
(مفعولُ مفاعلُ فعلن) /

بینِ دو راهی
(مفعولُ فعلن) /

آزاده باش!
(مفعولُ فع) //


سروش،
گونه ی تازه ای در سرایش پارسی است که بطور معمول از سه تا پنج لَخت دارد (و البته گاهی با دو و گاهی با بیش تر از پنج لَخت
هم به کار می رود.)

سروش با انواع مختلف خود، عضوی از شعر پیشرو و رابط شعر سنتی و شعر نو و دارنده ی امتیازات برجسته ای از
هر دو سبک است و پلی ست در میان مُسَمَّط، رباعی، دوبیتی،
سه گانی، پریسکه، هایکوواره، شعر نیمایی و سپید.

شعر سروش، انعطاف پذیر و باز است و در آن، انواع زاویه های دید، موضوعات و پردازش ها را می توان به کار برد.

شکل ترجیحی قافیه پردازی در شعر سروش، قافیه مندی همه یا بیش ترِ لخت های غیرپایانی در کنار عدم قافیه مندی
لخت پایانی به منظور پایان برجسته ویا کوبش پایانی است البته با توجه به وجود تنوع و آزادی عمل در شعر سروش،
حتی در تنگناها، از سروش های بی قافیه نیز می توان استفاده کرد.

وزن ویژه ی سروش، به دلایل متعددی،
"فاعلاتن مفاعلن فعلن" و اوزان اندکی تغییریافته و
نیم وزن های مرتبط
اما کاربرد اوزان مختلف در سروش، آزاد است و حتی سروش های اصطلاحا بی وزن یا در واقع دارای وزن آزاد هم وجود دارند.

طول لَخت های سروش هم تنوع پذیر است.

همچنین چند سروش کوتاه مرتبط در کنار هم، سروش پیوسته را می سازند.

از دیگر موارد قابل قبول و حتی دارای ترجیح در شعر سروش را می توان این گونه ذکر کرد:
خروج از یک نوع پردازش یا تصویرسازی مثل تشبیه همزمان یک پدیده به موارد مختلف (البته در چارچوب یکدستی کلی شعر)،
رسیدن به معانی مختلف و چندبُعدی از جمله با امکان تغییر در نشانه های سجاوندی،
کاربرد ایهام، استفاده از پایان باز معنایی و....

آرایه پردازی در شعر سروش، اهمیت زیادی دارد تا کمکی باشد برای رسیدن به شعری زیبا و جاودان تأثیر، و این،
یکی از امتیازات سروش در مقایسه با برخی گونه های شعری نیمه همانند است مثلا در مقایسه با شعر سه گانی - که سعی در
بیان ساده ی حکمت دارد- و یا در مقایسه با پریسکه - بعنوان جرقه ای ذهنی که زود پدید می آید و ممکن است
زود فراموش شود- و در مقایسه با هایکوواره - که چیزی بیش از نقاشی ساده ی یک بُرش از طبیعت نیست.
#محمدعلی_رضاپور زود فراموش شود- و در مقایسه با هایکوواره - که چیزی بیش از نقاشی ساده ی یک بُرش از طبیعت نیست.
#محمدعلی_رضاپور

ایمیل مقصد