یار شیرین

ارسال شده در تاریخ : 29 شهریور 1401 | شماره ثبت : H9422343

سروش 1
دَمَنی پاک و نزهت چمنی

من و مهتاب و نجم و انجمنی

و صفای وجود جان سخنی

شب پر کهکشان

ساغر چشم مست

یار شیرین.

سروش 2

بید و باد

رود شاد

مرغان‌ از غم آزاد

و از این دست، دشتی مست

مانند جان سرمست

مجنون و وامق و فرهاد

از میِ انوارِ جانان

شیدا، از شادی، حیران

از آبادانی، ویران

ساغر، از مستی افتاد

رازی (/راضی) از آواز سروش....

سروش 3
ای بهاران! چقدر بی تابی!

روز می بینمت که بی خوابی

شب که بی تاب داغ مهتابی

پس چه گوید دل خزانی من؟!

شعرسروش:
گونه ای از شعر پیشرو، اصالتاً برای کوتاه سرایی و برپایه ی همانندگریزی در لَخت پایانی.
در سروش معمولا لَخت های غیر پایانی،
در زنجیره ی یک یا بیش از یک قافیه ای می آیند و لخت (یا لخت های) پایانی
در قافیه یا طول یا... متفاوت و برجسته است.
در سروش سعی می شود نگاه و بیان، تازگی و طراوت داشته باشند.

شعر پیشرو:
آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو و گاهی همراه با برخی ویژگی های تازه یا کم تر پرداخته شده، همچون
وزن پردازی پیشرو، قافیه_آهنگ، ردیف واره و.... شعر پیشرو، گونه هایی دارد همچون
سروش، سه گلشن، شعر سبز یا چندآهنگ و شعر تک و به گمان ما شعر سه گانی.

مکتب ادبی نورگرایی:
مکتبی نوپا و بومی، برپایه ی
ترسیم طبیعت و سنت با قلم موی معنویت بر بوم پسامدرن یعنی جهان امروزی.

چه خوب اگر شما هم به جمع سروش سرایان بپیوندید!