پژمان خلیلی

قوس قاف

ارسال شده در تاریخ : 17 بهمن 1399 | شماره ثبت : H9414813

قطع می شوی وُ زمین می مِکد مرا

انگار وصل به خُرانیدگیِ بُتی ، بس است

با ما دریغ که پندار ادمی

_ در پردگاه شَعف مُبتلا تَر است

وقتی به کهنگی حرف بَر می خورم

ایماو اشاراتی ازتو ،مَنی بس است

مقبول قِصه ، هر ناتمام غُصه را . . .

_ افکار مرده خَمُوش، چهری مرا بس است

در با دریغی عمری نمی شم غُبور

قانع به قوس قاف تو می ایدم ، مرا گس است

هَل من مرا بگفتن وُ مارا زکِردگار !

اینجا من وُ / شُعورُ تو و اِغوا ، مرآ/ رِِیحه ایی بس است

هر دم اِشارتی و سُلوکی وُ مُقربی به انتخاب

هَل من مرا نبودن وُ/ باشد، تورا بس است