استاد "علی پایدار گودرزیان القاص‌آباد" شناخته شده به نام "علی گودرزیان" و تخلص "ع-پایدار" شاعر، نویسنده‌، خبرنگار و فعال اجتماعی، سیاسی اهل لرستان، به سال ۱۳۴۷ خورشیدی، در یکی از روستاهای کنار «زز» الشتر، دیده به جهان گشود.
تحصیلات وی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی است.
گفتنی است وی، ۸ خرداد ماه ۱۳۹۸ به عنوان مشاور رسانه‌ای استاندار لرستان منصوب شد اما، پس از گذشت دو ماه، از این سمت برکنار شد.
همچنین ایشان در شهریور ۱۳۹۸ رئیس دوره‌ای شورای هماهنگی احزاب و تشکل های اصلاح طلب لرستان شد و در حال حاضر دبیر حزب مجمع فرهنگیان ایران اسلامی منطقه لرستان و عضو شورای مرکزی این حزب در کشور است.


▪کتاب‌شناسی:
- سیل نامه (مجموع مشاهدات نویسنده از سیل فروردین ماه ۱۳۹۸ لرستان) - انتشارات شاپورخواست
- من و کولی عشق و تو (مجموعه شعر) - انتشارات سیفا .
و...


▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
[بی زورشروا]
واگیژه ناهَلْمونه هَت، بی بَرگ و بی‌کولا، مِنِم
بی‌کس مِنِم، تنیا مِنِم، تلْ ژیرِپا بِریا، مِنِم
سی ساله، هامْ اِی فیت و فنْ، وی واسه شوم وکارِگَنْ
عمرِم تِلُو وَ خَنَّه خَنْ، نصفِ شو ایرپِلْیا، مِنِم
سی ساله عمرِ بی‌ثَمَر، سی ساله دِخْ، سی ساله شَرْ
سی ساله شوین و خوینِ جِیَر، سی ساله کَشْگَه‌سا، مِنِم
عمری‌که وِل، عمری‌که وا، عمری‌که بازی بی‌شَوا
عمری‌که آویاری گیا، عمری‌که بی‌تنخوا، مِنِم
یی‌لا چِریکه ماره مای، یی‌لا دَنگِ کفتاره مای
گُرگ و چَقَل، ای هواره مای، بی تیر و دسْ‌تنیا، مِنِم
اَصْلَن وَ پیری مِلْ نِمِیَم، دامو جِوونی وِلْ نِمِیَم
هرچَنْ وِژِم خاطِرجَمِم، اِشْگارِشاخ اِشْگیا، مِنِم
بَدتویک‌ترین دَمْ هُویل مَنِی، وَرگال‌ترین اِی چِیَم کَتی
نافیم‌ترین لِیلاو هَتی، بی زور شَرَّوا، مِنِم
ناراسَه روی خلقِ خدا، قاتِلْ قَصی، مجلوم نِما
هیزم فروش، آگِرگُشا، روی‌دارتَرین رُسوا، مِنِم
اَژبَسْ گه بادِم کاریَه، طوفالَه مالِم جاریَه!
کارِمْ تَموم خَنْزاریه، آخِرْشَرْ اِی دونیا، مِنِم
دلگیر مالِ بی‌نَفَس، پابَستِ مِلْکِ بی‌هَوَس
غمگینِ باخِ وِژ قَفَس، زنجیرِ دسْ هومْسا، مِنِم
حِیرون و سَرْگردون وژ، دَرگیر ِلوپالون وژ
محکوِمِ دسْ دیوون وژ، سَردارِ سَرشُویا، مِنِم
عُمری‌که چی رو سِیمِرَه، لویله مِیَمْ اَردَشت و دِره
نه شومَه میلِم نه کِره، وِژ لِیوه لو دَلْیا، مِنِم
اَر زخْمِ دل ماوْ پانَنَی!؟ ای بی«کُلاو» و«گُلْوَنی»!
«حالم خِراوه اَرْمَنی!» اِی وَرْتَوَرْ شولْگیا مِنِم
موشِنْ«پایار!»ای بی کَله!، دَمْ گِتْ که، بَدگَرْ اَرْکَله
موشِم! کَرِّم،کورِم،کَلِم، چودارَ دَسْ بَسْیا مِنِم.


(۲)
بیلِن تا بوشم اَژ دردی گه دیرم
رنگه چی زردَلی زَردی گه دیرم
دِنون اَرسردِنوتا کی؟ دیه بسمه
غصه تینی بنوتا کی؟ دیه بسمه
جیرم تاوی سِخونم سی بی آخر!
لش اِ ژیر بار غصه لی بی آخر!
خیارِ ژیر وَلگِ نورَسی بیم
مگرقاتل قصی تاته کسی بیم
بِسلمونل! دیه آزادم نِمیلِن
ولاپیچک گِری شادم نِمیلِن 
بیلن تا بوشم اَژ دردی گه دیرم
منه آیم عملکردی گه دیرم
عجب دورونِ وِیرونیکه دردا!
عجب روژِ پریشونیکه دردا!
«وفا» اِ صحنه بی هنجاره اِمرو
«محبت» جنسِ بی بازاره اِمرو
«دِرو» اما نُخِل دم هرکسی که
«تقلب» دارِ میوه زوی رسی که
«دوزی» شغلیکه سرمایه نِمیتی
جوازکسم و آرایه نِمیتی
«ریا» امّا «ریا» امّا مِه کشتی
«ریا» چی دوزخ امّا مِه بِرِشتی
«ریا» هاتَه شکار جمعِ اِخلاص
ودس خالی؟ نه! وَتیخِ دَم اَلماس
«ریا» هاتُ «صداقت» بی کفن مِرد
دِلِم وِه چاوِ ناهَلمونه دِخ کِرد
چه سَرسوز و طراوت بار بیمو
هَماری باخِ بی دیوار بیمو
چَنی چی سِنه گل بی کینه بیمو
چَنی چی کِشتِ دویراِسوینه بیمو
«ریا» امّا یِهات اِ طورِ صومی
«ریا» امّا نه چی آفات شومی
«ریا» واسوره پاییزی گه بی گال
سُزونی حرمت هستی و تیتال
بیلن تا بوشم اَژدردی گه دیرم
هناسی هر مِدُم سردی گه دیرم
بِسَلمونی و پینه تویل دیاره
پیا داری و بافه سویل دیاره
کِلاوکج نایین َ ماشین و ماله
مقام و منزلت وَ گاله گاله
صفای دین و حرفِ دل پشیزی
کسی دُنیا ناآشتی بی هماله
زَمونی بی گه آبادی نشین بیم
مه سر چوپی هزارو نازنین بیم
تموم آسمو بی اُورو دوی بی
گپ اِدنگ شاقه شاق کوگ و تُوی بی
دُهِل و دنگ سازم تافه رو بی
دَواتم بی و بیتم چِل سِرو بی
دیه دیتو خو جِوونی ژلمَژا چی
وِهاری هات و بی پاییزه وا چی
دیه دیتو خو هُماری سینه فرهاد
وَ وَر قیقاچ شیرین بی وفا چی
بیلن تا خو وِژِم تنیا بِگیرم
بِکَن خلوَت گه بی پروا بگیرم
تینی پِر بُغضه دل آماده بونگه
بیلن تا و دنگِ آزا بگیرم
بیلن تا چی کُته اُورِ وهاری
بنالم اسکه سر تا پا بگیرم
بوارم اَسرِ پَل پَل چی هَلونه
روارو بی کس و تنیا بگیرم
بیلن تاگه بنیشمَرشاخ «گرین»
وَروی خلقِ خدا یه جا بگیرم
زنی و زندگونی کُل بِهِل کم
سرِ بی شونه چی دایا بگیرم
وسویک مالم اِ داخ غم یار
کز و کورم برا بیلا بگیرم
غمم سنگینه شوگارم دِریژه
رِیم باریکه پِرکیوارَ لیژه
شو ظلماته چیم، چیم کس نِمُینی
جَرِ ظوره پریشو مس نِمُینی
چه مال بی دری دیری دلِ مه
چیمِ پیوس تری دیری دِلِمه
هر اِیواره گه دردل کل گرونن
عجب حال شری دیری دلِ مه.

(۳)
[آگر]
بس گه گله گله جیه رم آگره
فکره مه هم دور و ورم آگره
طالع منه؟ یا مثله "گاهویله"
هرجا مه چم همسفرم آگره!
وت مه دلم: آو هم ای دونیا نمن
وت: خوصه نیر! منیش بیه رم آگره
روین چیه مه مه رشی ارنارکم
نوشن ارا؟ کاسه سه رم آگره
کپو کچی نازدلم! بلویلن!
ایمشو سراسر که پرم آگره
پیکوله کم! توگه مچی بوشه دوس:
چی چومه تی هر دو سه رم آگره
داخ تو دیری دل بی دوی سوتی
اژانکه سه شیر ته رم آگره!


(۴)
[آگر و دامونم هنی]
تو چین منِ بی لیزَلو آگِر وَ دامونم هَنی
سر پا پتی ای گَل کَتی نالون و ویلونم هَنی
چی قُمقُمه مَنمِه بِنه هرجا مَچی هر گپ مِنه
راسی مَزانی یاگِ نه؟ شوکِز هومالونم هَنی!
کم بوشه مِ هرحوصله! اِی نُوم تموم سلسله
چی خَر پَتی نوم قافله، بی یال و پالونم هَنی
ساچِیَم کتی، دل بی نَصوی چی سرچُمت آلوده دوی
ایمشو وَ یا شوگار زوی آگِر کت ای گیونم هنی
راسَه گِ شیدایی نی‌یه‌ موقع دلارایی نی‌یه
دورونِ لیلایی نی‌یه اما، مِ مجنونم هنی
سر پیر و مِی بی شونه بی، اندیشه بی پالونه بی
دوم عاشقی بی دونه بی، سِیل‌کن مِ حیرونم هَنی
هر صو تَموم عقل کل هر شو اسیر طوقه مِل 
هم عاقلم هم لیوه گِول، گِرگِر پریشونم هَنی
چی دار پیرِ بی‌ثمر، شولگیامه سی وَردم توَر
اِی آسِمو! مِ گیونه سر، محتاج وارونم هَنی
بَن بَن سِخون ای طور نی، آلوده درده تاگِ کی
نازِک نَمیجو شَلتَه‌قِی تو بو بِکو شونم هَنی
کر بیم و کور و بی دِنو خار و ذلیل و نیفه‌گیو
چی کوک کوی بی نوم نشو، پیتور غزل‌خونم هَنی.


(۵)
[نوشن پایارم ایمرو]
گیریایه خلقم ای دوس! اور وهارم ایمرو
چی دل داآ اسیری، بریا ستارم ایمرو
بیلن وگاله بوشم، احساس نادیاریم
تاعاشوقل بگیرن، ارحال ژارم ایمرو
اژبس اسیردردم، هرگوشه بی تحاشا
چی دالکه شهیدی، سرموگه مارم ایمرو
بن بن سخونم اژیک، توی چیایه چی اساره
لافاو یهات و بردی، دار و ندارم ایمرو
محض خدا ولمکن! تنیا بنیشم ای داخ
دسمال چیم هاوا دم، پل پل باوارم ایمرو
شاید بپوشی اژخم، برگ پلاس ماتم
کافرهم اربوینی، جیرچی داوارم ایمرو
چوین بارلش بکیشم! وی زام تازه کلیا
بورن! بکن برالل! پاکو مزارم ایمرو
یوسف عزیزمصرم، ارسویک پیک زندو
از تخت پادشاهی، یعقوب خوارم ایمرو
مجنون صاف و ساده، لیلای بی کباده
شیرین پا پیاده، فرهاد ژارم ایمرو
ولگ امید زردم، احساس سرد بردم
خیلی گرونه دردم ، نوشن پایارم ایمرو.


▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[خفته‌ی شاداب]
آبستنِ شعرم به خدا! تاب ندارم
ای قابله‌ی خلوت من! خواب ندارم
از کوچه‌ی معشوقه‌ی خود می‌گذرم، آه!
امشب چه شبی! حیف! که مهتاب ندارم
پیراهنم آغشته شد از بوی خیالت
جز این هوسِ سوخته، در قاب ندارم
از قایقم ای باد بلا! هیچ نمانده‌ست
بی‌خود مَهراسان غمِ گرداب ندارم
«من مرثیه‌خوان دل دیوانه‌ی خویشم»*
دلهوله‌ی این خفته‌ی شاداب ندارم!!
دلخوش به همین شعرم و این دل دله بازی
یک ذرّه دلِ ماندن و مرداب ندارم
دق مرگ شدم بس که خطا دیدم و بستم
لب، حوصله‌ی خوردن قندآب ندارم
در وسعت خوابم «غم این خفته‌ی چند» است
ای خلق خدا! من به خدا! خواب ندارم.
* م - امید


(۲)
[تنهایی، آه! خلوت ما را اسیر کرد]  
تا قصه‌گوی حضرت سلطان خواهشیم
باور کن ای رفیق! سراپای، چالشیم
سرگرم دور باطلیم و فکر می‌کنیم
تندیس جان گرفته‌ی سقراط دانشیم
کلی به هم تعارف و تکلیف می‌کنیم
آن سوی پرده‌ها همه اهل گزارشیم
با خویش در ستیزه و رزم همیشگی
با هرچه غیر، در پی حلوای سازشیم
"تنهایی" آه! خلوت ما را اسیر کرد
بی‌سوز عشق طعمه‌ی این غول سرکشیم
لبخندهای وحشی دل، تار و مار شد
از بس که رام گشته‌ی پرگار و خط‌کشیم
روز آسمان گرفته، در آغوش مردمیم
با خویش در تمامی شب، در کشاکشیم
این دورهم گذشت و زمان بی‌مراد رفت
ما همچنان در اول فصل نیایشیم
قطبی‌تر از همیشه‌ی تاریخ  بی‌فراز
مهتاب نیم مرده‌ی در اوج کاهشیم
از بس که باد در کف و تخمی نکاشتیم
تا سال‌های سال، زمین‌گیر آیشیم.


(۳)
[حنجره‌ی مرغ اسیر]
ای نگاهت غزلِِ باغچه در گوش کویر
وه که بر سنگ زدی شیشه خواب من پیر
کی بر این خطه شود شطِ نگاهت جاری
تا بمیرد دلم از سبزی چشمان تو سیر
دهن قافیه‌ها شعله کشیده‌ست بیا!
بوی خون می‌چکد از حنجره‌ی مرغ اسیر
کی شود محرم آن خلوت سرشار تو، دل
دل ندارم که برآرم سر از این خواب حریر
گرچه شیخ از سخن عشق دهن آب کشید
منم و سینه‌ی پاکی که بدوزند به تیر
ماه‌بانوی شب خاطره و خواب بیا!
دستم از هیچ پُر است و غزلی هدیه بگیر!


(۴)
[پرستو]
تو با این خاطرات پاره پاره
کجا بار سفر بستی؟ پرستو!
زمین بگذار این بار و بنه را
تو در این ملک پا بستی! پرستو!
پرستو جان! دل‌آزاری هنر نیست!
کی گفته بال‌ها، بال گریزند؟
دل این باغ تنگ است! ای مسافر!
چرا این برگ‌ها باید بریزند؟
پرستو جان! غروب کوچ تلخ است
بیا بر خوان سرود ماندگاری
بیا! این آسمان دارد هزاران
چراغ جاده از تو یادگاری
قلم را ساز را شعر و غزل را
فرو بگذار این‌ها خانه بازی است!
بیا و درز دل‌ها را رفو کن!
هنرمندا! هنر، در دلنوازی است!.


(۵)
[اشکفت دل]
در این شهربی تو چه توفانی است
غم آلوده چشمی که بارانی است
به آیینه سوگند! اشکفت دل
پر از حس گنگ پریشانی است.


گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)