تمام جاده‌ها را رفتم.
اما تنهایی مبهمی در چشمانِ شهر جاری بود.
لهجه‌ی جاده هم غمگین بود، صدای پایی نمی‌آمد.
کاش دوباره متولد می‌شدند،
آدم هایی که هر یک پشتِ بوته های خشکِ مزرعه، شعر تنهایی سروده اند،
...

سیب کالی به دست داشت.
دستهایش سرد بود، چون آرزویی خام.
در چشم های مشکی اش، برقِ شوق
و لب هایش، که در کنار خاطراتش غنچه شده بود.
نمی دانم به چه می اندیشید؟!
تکیه به دیوار مخروبه ای در آستانه‌ی بی‌قرار...

 
شَروه
بندر از شَروه ی دشتی پُر است
و من در کُنجِ خلوتِ دریا،
مرغی پر از جیغ تنهایی موجم،
جا مانده از پرواز و فراموشی ارغوانی دریا.
سپید می‌خوانم، آبهای ساکن را بر فراز بال هایم.
افق از پشت بیکرانگی...

گاهی دقیقه‎ها را صمیمانه لمس می‎کند، تا با زمان پیش برود.
در هر تیک تاک آرامی که تبِ تند لحظه است.
پیرزن، زودتر از زمانِ سِمجِ زندگی، فرتوت گشته.
آینده روی دیوار، منتظر قاب شدن، با هر تیک تاک ساعتی.
...

پیشانی‎اش گره خورده با زبانی که از سَرِ خط شروع می شود.
نقطه‌ای که فرسوده است.
اما به تمامِ رهگذران، لبخند می‏زند، ریز و نم نم.
اتفاقی کوچک، اما دلنشین.
زنِ زیبایی، چشمان درخشانش را هدیه می‏کند.
در ا...