زلفِ افشان تو نه فقط غم به باد داد
بلکه دنیا و دین مرا هم به باد داد
دردِ سقوطِ قلعۀ قلبم به دستِ عشق
امن و قرارِ دلکده کم کم به باد داد
تا درجدالِ دیده و دل درشبِ هبوط
دادم به باد ، آنچه که آدم به ...

حالم گرفته ازین دارِ غم نشان
ازاین جماعتِ بی عارِ بی نشان
ازاین تقلّب و جهل و جمودشان
از آن تملّق و ترس وجودشان

کز ما کلید شرافت ربوده اند
در بر شغالِ شقاوت گشوده اند

حالم ز ما...

انگیزه های ماندن من ، اندیشه های رفتن تو
اندوخته های نیت من ، آموخته های طینت تو
آهنگِ سازِ غریب من ، آوازهای فریب تو
رمز و رموز سینۀ من ، رنگ و لعاب کینۀ تو
با هم هم آوا گشته اند
تا قلب ما را بشکنن...

شبی به شوق سحر شادمانه خوابیدم
شمیم عطر سحر را به خواب پاشیدم
به یمن خواب ، به سمت کرانۀ رؤیا
به سوی بخش مه آلودِ قصه ، پیچیدم
نگاه من که به مهتاب بود وخاموشی
در آن سیاهی شب ماه پاره بوسیدم
غریو موج ...

صبح یک تابستان
وقتِ بیدار شدن
طعم یک حسّ غریب
به سراغم آمد
حس یک اسب
که آزاد و رها بود ، ولی
تک و تنها ، جدا افتاده
حسّ یک بلبل سرگشته
که بعد از عمری
فرق بوی گلِ ارکیده و یاس
بهرِ او قابل تشخ...