آسمان
با تاریکی‌اش خم شده...
فقط بخواب
که اتفاق عجیب
تنها یک پرنده است
که خورشید زنگ زده را دیده...
بخواب
که یک میلیون سال
گوش نکردی
چه آهنگی دارم...


همه‌ی ما
که بیهوده کشته می‌شویم
چه آر...

ترسیدی و ترساندی ام با ترس
از تیزی و بد بودنت با فلس...
من ماهی ام... دیدی لب آبم؟
دیدی که می رقصم.. که می تازم..؟
این ردّ خون است.. ردّ یک ماهی..
گاهی که صیادی.... لب آبی....
من سوگوارم هر شبِ ...

.



ما..
عادت های دورِ حاصلِ رنج..
همدم زخم های بینهایتِ خویش..
ما..
این جماعتِ بی گناهِ حسرتمند..
اسیرانِ ناشکیبای عجوزه ی هستی..
عقاب نیستیم..دروغ می گفتند..
عقب مانده از خویشیم
لابلای استی...

کجا می کاری ام ! باغ گل سرخ..
کجا می خوانی ام ! آوای تنبور..
کجا می چینی ام در آیه هایت
که زنجیر است گلوی نغمه خوانم..
به جُرم بی زبانی بسته بالم
که سوزنْ کهنه در انبار کاهم...
کجا نورم!؟!.....

تو نور چگونه شناسی
پس از کشتن جرمیل
و کینه را چگونه بشاشی
که سوزش حرص مچاله ات نکند؟!
اگر نشکسته ای
این صدا از چیست
که از درون تو رازیل وار
قصه می خواند..

ناموس خودش را بلعید
جغرافیا !.....