آخرین چیزی که برمی‌داشت یک مسواک بود
شیشه بُغ کرد از بخار آن شب هوا کولاک بود

تا نگاهی سَرسَری انداخت در اطراف میز
خیره شد بر دفتر شعری که رویَش خاک بود

ذهنِ او آشوب از فردای نامعلومِ خود
در گریز از...

بغضی گسم که شدم زن، از من «غزل» نویس
از هر شبی که سحر شد با چشم‌های خیس

آمد صدای شکستن، آمد صدای جیغ
شد خرد و خاک تمام چینی تنی نفیس

قرمز، ز هم متلاشی، پر تکه‌های تیز
وجه شباهت من با گل‌های سرخ دیس
...

حین عاشق شدن چه شور انگیز
می شود پر تپش دل از هر چیز

از پس ِ انقلاب ِ تابستان
می رسد اعتدال با پاییز!

انقلاب اولش پر از گرمی ست
عاقبت جانش از عطش لبریز

خون ِ رگ برگ هم به جوش آید
پس زند از رخش دگر ...

زندگی، گیر و گِره خورده نخی در هم بود
وآن سرابی که کِشد تشنه‌ی خود تا غمْ‌رود

هر زمان دست گشودم که کنارش گیرم
رنجی از گنجه‌ی خود بر دلِ تنگم افزود

رَخت و بَختم به زُمختیِ درختی گَز، تاغ
اختری نیست و...