《امیرکبیر》

رگ خوابِ سبزم را بزن
با لبه ی تیغ لبخندت؛
موی مشکی اَت را
دور گردنم حلقه بزن
تا تقاص سیاهی شب را
از احساس شاهرگ خشکیده ام بگیری
و آرزوی شعرِ ناخوشایند مرا ذبح کن
در حمام خون همچون گلوی امی...

《عروس های دریایی》

شعری ننوشت
با اینکه دستانش بوی واژه می داد
و دوبیتی مست بود
از نگاهش در مرز اَبروان کشیده اش,
هزاران قو می مُردند
در مرداب چشمانش
عطر تن نیلوفرهای آبی
روی گونه هایش به مشام
موج ها م...

《شعرهای ناکام》

دیگر ترانه ای نمی خواند
اَبری که روی شانه هایش
پیکر خورشید را تشییع می کرد؛
تا جنازه ی آفتاب
آرامش آغوش خاک را حس کند
در هوای چشمان پائیزی که
از تیغ سلاخی تابستان می تابد
بر خاکِ مزار ...

《بُخل》

لااقل مثل قلم در دستانت
مرا روی کاغذ برقصان,
و یا مثل بُخل سُرفه ی
ته سیگار لای انگشتانت
اکسیژنم را
به گورستان تبعید نکن
که دودهای عمیق ریه هایم
همچون گَله ای از خاکستر
قلب اَبرها را شکافته؛
ب...

《والدین》

نسیم آغوشت
میان شعرم پیچیده
که این چنین
واژه هایم لکنت گرفته اند,
انگار عطر تنت سال هاست
بر روی لبانم جاری ست
نمی دانم متولد کدام
سال و فصل
و کدام ماه و روز
از تقویم هستی؛
نامت را از آسمان پ...