«خلوتی کو که خیالاتِ تو آنجا ببرم
دیده بَر بَندم و دل را به تماشا ببرم؟»
دخترِ باکره ی طبع گهر بارِ دلم
تا تماشاگه افسانه ی فردا ببرم
دست در دست نسیمی بگذارم آزاد
شاد و مستانه به دامانه و صحرا ببرم
با...

صحبت از سعدی شیرازی و مَردِ هنر است
دفترش تا به ابد معدنِ دُرّ و گُهر است

هست دُرّ سخنش شُهره ی آفاق ، مگر
چه کسی در دلِ این چرخ از آن بی خبر است؟

گفته است او که: « نکو نام نمیرد هرگز»
نام نیکَش به ...

«از سوز محبت چه خبر اهلِ هوس را
این آتش عشق است نسوزد همه کس را[1]»

آنجا که بوَد جایگه همّتِ عنقا
هرگز نتوان یافت رَدِ پای مگس را

دریا ببرد در دلِ خود دُرّ و گُهر را
وا پس بزَند از دلِ خود خاری و خ...

ساقی، می از سبوی دلارام ده مرا
پندی بگوی و فرصتِ انجام ده مرا
خواهم همین، بیا ز لب، انعام ده مرا

حرفی بگوی و از لب خود کام ده مرا
ساقی! ز پا فِتاده شدم، جام ده مرا

جانی به جسم باشد و رازی میان، بیا
...

مهربان، همصدای آزادی
می سرایم برای آزادی
کارِ من شاعری و کارت هست
هر سحرگه دعای آزادی

خوردی از خود چه سیلی سختی
تا به کی می کنی ریا؟ لختی
فکر کن از چه رو سیه بختی؟
نزدی چون صلای آزادی

دین کجا ظلم می...