باران بیا که طعم نگاهم عوض شود
سیر نگاه راه به راهم عوض شود

باران بیا که در تپش لحظه های سخت
آمیزه های آینه خواهم عوض شود

باران دلم گرفته ببارم برای خویش
شاید که رنگ بخت سیاهم عوض شود

...

من آخرین جامانده از سیلاب بارانم
مثل غزل روی لب خورشید حیرانم

جای مرا هر شب کمی آئینه بنشانید
شاید بیارامد دلم از اشک چشمانم

اینجا کسی هرگز مرا راحت نمی فهمد
ای کاش می شد واژه هایم را بفهما...

در نگاهم چه محشری برپاست
چشم هایم ردیف یک شعرند
دست های شکسته هم گاهی
مثل باران حریف یک شعرند

دامن مخمل نگاهم را
پر کن از رقص باد و گندمزار
سروها لای رقص شب بوها
مردمان شریف یک شعرند
...

بیا که در شب موهای تو گرفتارم
شبیه ابر سیاهی همیشه می بارم
نگاه من شده لبریز آسمان غزل
چقدر بغض غریبانه در دلم دارم

شکسته ها به نگاهی دوباره برخیزند
در این تراکم شب سوز باغ ها در من
تو بهتر...

دستم بگیر تا شب بی انتها ببر
شب را به اوج خلسه ی بی ادعا ببر

شاید که نذر مردم دانا روا شود
شعر مرا به محفل درد آشنا ببر

پائیز فصل خشک نگاه کبوتر است
باران بیا هوای مرا تا خدا ببر

از ...