حال عقربه ها، خوب نیست...
نیمی از من سی و چهار سال دارد و
نیم دیگری که سال هاست خاک می خورد...
سخت است... سِن خودت را ندانی،
دُرُست مثل یادگاری های روی درختان...
ساعت های مُچی دروغ می گ...
ای زن میان این همه زندان چه می کنی؟!
با حُقّه های تازه ی رِندان، چه می کنی؟
با دست های بسته و با سینه ای کبود
اینجا... کنارِ نَعشِ خیابان، چه می کنی؟!
گیرم بهار هم بنوازد تو را دَمی
...
گاهی باید از قوطی شعرها
بیرون زد...
گریه های بی شانه، بغض های بی نفس،
همه را برمی دارم و راه می افتم...
و تنهایی ام که پاهایم را با نبضِ جاده
کوک می کند...
دست های زیادی ...
کجایِ مصرع آخِر، نوشت باران را ؟!!
غروب زخمی شهر و سکوت آبان را
نگاه کرد خودش را درون آینه باز
دوباره بست کمی چشم های حیران را
بلند شد... همه جا را نگاه کرد و نشست
کِشید روی سرش، دس...
وقتی کنارم نیستی از درد لبریزم
باید که از این زخم ها قدری بپرهیزم
من سال ها در گُور خود بی شعر خوابیدم
شاید که با یک بوسه ات از جای برخیزم
گاهی تو را می آورم از روزهای دور
قدری غزل ...
تبلیغات
