وفا را
لوس ترین گربه ی شهر
توی آغوشت
هجی می کرد
وقتی سبیلهایش را
برای پرت شدن روی سینه ات
از ته قیچی می کرد
و هرچه بیشتر نوازشش می کردی و
به خودت می فشردی،
عاشقتر می شد و
چشمهایش
بیشتر برق ...

میخواهم
تمامش را
آتش بزنم؛
پوستم کنده شده،
لباس میخواهم چکار؟

نیستی و
تمام این شعرها
مزخرف می بافند؛
باید با برگ برگ این دفتر
موشک بسازم
این اتاق کذاییم را
منفجر کنم و
خلاص!
مگر قبر قرا...

این زندگی چه لذتی داره
وقتی که توی شهر تنهایی
از چی خجالت میکشی هر روز؟
هرجا بری باز اهل اینجایی!
.
بیزارم از اون لهجه ی شهریت
از طعنه های هر شبت سیرم
انگار شانت تو خطر میره
وقتی که میگم: جانه...

آرام و متین است، سَوای چشمش
امواج خزر نشسته جای چشمش

یک روز مرا غرق خودش خواهد کرد
با توطئه های ناخدای چشمش

مهتاب را

سر و کاری نبود با تفنگ

حتی اگر قرار بود خاموشی بزنند؛

آن صداها

فقط انگشتان پدر را

محکمتر روی مهره ها میلغزاند و

شیر را

می پراند توی گلویم

تا دست بینداز...